Autor prowadzi w książce rozważania dotyczące Botho Straussa i Petera Handke, którzy w latach dziewięćdziesiątych XX w. byli w centrum ważnych debat medialnych. Strauss w 1993 roku zakwestionował na łamach tygodnika "Der Spiegel" dotychczasowy konsensus aksjologiczny oraz ideologiczny Republiki Federalnej Niemiec. Handke na łamach "Suddeutsche Zeitung" podważył dominujący w mediach zachodnich obraz Serbów jako jedynych winowajców zbrodni na Bałkanach. Poglądy te odbiorze społecznym były politycznie niepoprawne i skutkowały szeregiem polemicznych artykułów. Mimo zbiorowego potępienia znalazł się cały szereg osób broniących obydwu autorów, głównie na podstawie domniemanego prawa autora do swobodnej wypowiedzi twórczej. Problematyczną kwestią jednak jest klasyfikacja tekstów obu autorów, gdyż niosły one jednoznaczny komunikat polityczny, a legitymizowały się jako wypowiedzi o charakterze estetycznym, literackim - i zostały opublikowane w medium prasy. Temat ten doskonale można naświetlić z punktu widzenia teorii systemów (odnosząc się do mechanizmów takich systemów jak "media", "polityka", "sztuka"), w wersji jaka została najszerzej opisana przez niemieckiego socjologa Niklasa Luhmanna.