David Fincher nie miał jeszcze 30 lat, gdy zaproponowano mu realizację trzeciej części Obcego. Film rozczarował większość miłośników serii, ale Finchera usprawiedliwia w pewnym stopniu fakt, że producenci przestraszyli się jego śmiałych niekonwencjonalnych wizji i mocno ingerowali w jego pracę na planie. Przy drugim swym filmie – Siedem nie było już takich problemów, a artystycznego i komercyjnego sukcesu nikt nie kwestionował. Film opowiada o duecie policyjnych detektywów – wybierającym się na emeryturę Sommersecie i młodym Millsie – prowadzących śledztwo w sprawie seryjnego mordercy usiłującego oczyścić świat z siedmiu grzechów głównych. Każda kolejna zbrodnia jest bardziej odrażająca od poprzedniej, a tropów, które mogłyby doprowadzić do rozwiązania zagadki prawie nie ma. Trzeba sięgnąć nie tylko do tradycyjnych metod kryminalistyki, ale zajrzeć też na karty Biblii, „Boskiej komedii” Dantego, czy pism Św. Tomasza z Akwinu.

Pozornie ta fabuła nie wygląda na coś szczególnie zaskakującego, a scenariusz podąża utartą, jak mogłoby się wydawać ścieżką. O wyjątkowości Siedem zadecydowały odstępstwa od klasycznych reguł gatunku. Po pierwsze makabryczność popełnianych na ekranie zbrodni – zaplanowanych dokładnie, metodycznie i z groteskowym wręcz artyzmem. Mroczny, pesymistyczny obraz świata wykreowany przez Finchera jest tak sugestywny, że przestajemy być tylko biernymi obserwatorami wydarzeń, a stajemy się ich współuczestnikami. Ciągłe zwroty akcji potęgują tylko napięcie, a zakończenia nikt chyba nie zdołałby przewidzieć. Akcja cały czas balansuje pomiędzy klasycznym kryminałem, mrocznym thrillerem i horrorem, ale też zmusza do niebłahych konstatacji dotyczących współczesnego świata.

CAŁA DRUGA PŁYTA Z DODATKAMI

BRAK POLSKIEJ WERSJIJĘZYKOWEJ