Trzeci tom pamiętników Simone de Beauvoir (1[zasłonięte]908-19) ukończony przez autorkę w marcu 1963 roku. Tom rozpoczyna się w momencie wyzwolenia Paryża w sierpniu 1944 r. Splatają się w nim dwa nurty wspomnień: dzieje osobistego życia Simone de Beauvoir od pełni rozkwitu sił życiowych do nadchodzącej starości i francuskiej lewicy intelektualnej na tle ówczesnej sytuacji politycznej we Francji i na świecie. „ Napisana została jako akt wiary w toczącej się walce(…). Toteż jeśli można tę książkę uważać za dokument historyczny – to raczej w sensie dokumentu epoki, świadectwa pewnego stanu umysłów, przebytej drogi intelektualnej, manifestacji określonej postawy w walce przeciwko złu tego świata w konkretnym momencie dziejów” (Jerzy Pański). Mimo upływu lat i przemian obyczajowych autobiografia Simone de Beauvoir nadal pozostaje pasjonującą lekturą.