Shattered Steel to futurystyczna gra akcji, wykorzystująca motyw wielkich kroczących maszyn bojowych, określanych w grze mianem Planet Runners. Warto zauważyć, iż omawiany tytuł jest debiutanckim projektem sławnego BioWare, firmy znanej powszechnie z legendarnych gier role-playing (m.in. Neverwinter Nights, Star Wars: Knights of the Old Republic oraz obie części Baldur's Gate). Mamy więc do czynienia z pozycją nieco zapomnianą, której jednak nie powinno się zupełnie pomijać, z uwagi na szereg innowacyjnych (jak na połowę lat 90. ubiegłego stulecia) rozwiązań technologicznych.

Zasiadamy za sterami jednego ze wspomnianych planetarnych kolosów. Do wyboru mamy łącznie siedem maszyn o różnej wielkości, zdolności bojowej i przeznaczeniu (od lekkich i typowo zwiadowczych po wielkie i ciężko opancerzone konstrukcje szturmowe). Potężniejsze i masywniejsze mechy są początkowo niedostępne – wojnę zawsze zaczynamy korzystając z tych lżejszych i słabiej uzbrojonych. Zanim jednak rzucimy się w wir walki, sami dobieramy uzbrojenie naszego cybernetycznego niszczyciela – w sumie możemy na nim zawiesić 25 różnych rodzajów broni, od wielolufowych działek średniego kalibru przez naprowadzane pociski, dalekosiężne moździerze aż po nowoczesne i śmiercionośne działa plazmowe i laserowe wysokiej mocy. Każdy egzemplarz uzbrojenia należy do konkretnej kategorii i może zostać umieszczony tylko na wysięgnikach konkretnego rodzaju – cechuje się bowiem różną masą. Musimy więc wybrać, czy wyposażymy robota w większą ilość nieco słabszego rynsztunku, czy też wybierzemy jednie dwa lub trzy rodzaje broni, ale o większej sile niszczącej. Program oferuje obszerny tryb rozgrywki dla jednego gracza – w sumie czeka na nas aż 50 dynamicznych misji, w których aktywnie zwalczamy przede wszystkim przybyszów z kosmosu (w sumie czyha na nas ponad 20 agresywnych przeciwników).

Shattered Steel wykorzystuje niegdyś nowatorską i efektywną technologię graficzną, opartą na voxelach – pozwalała ona wówczas na szybkie i wydajne wyświetlanie terenów otwartych o znacznych rozmiarach bez konieczności angażowania zewnętrznych akceleratorów grafiki trójwymiarowej (bardzo podobne rozwiązanie po raz pierwszy ujrzeliśmy w symulatorach firmy NovaLogic: Comanche i Werewolf). Rozwiązanie to owocuje nie tylko niskimi wymaganiami sprzętowymi (które były zmorą większości miłośników tego typu gier – vide MechWarrior 2), ale i odwzorowaniem realistycznej topografii terenu, którą dodatkowo można swobodnie modyfikować korzystając z dostępnego uzbrojenia. Autorzy nie zapomnieli także o wsparciu dla trybu multiplayer – w sumie do 16 graczy może za pośrednictwem sieci lokalnej LAN toczyć wirtualne bitwy na odległych planetach, wykorzystując różne tryby i zasady rozgrywki (m.in. anarchy deathmatch, team missions, head-to-head modem warfare).