|
Serwis do mokki na 6 osób art deco z lat 20/30
Nie wiem czy wszystkie filiżanki pochodzą sprzed wojny- ale te najbardziej nowoczesne z sygnatura GKC – na pewno są sprzed wojny- co podnosi ich wartość- bo to tzw.sztuka zdegenerowana – od 1933 roku wyklęta przez Hitlera i już za to lubimy te delikatne małe filiżanki ozdobione abstrakcyjnymi dekoracjami – jakby malował je sam Jean Miro. W tym czasie porcelana zdobiona była zgodnie z postulatami szkoły wzornictwa Bauhaus… i dwie z sześciu to podręcznikowy przykład tej estetyki . Pozostałe zdobione są girlandami kwiatów – jedna sygnowana przez Seltmanna z lat 30tych i jedna podobna ale z delikatnym reliefem z Leuchtenburg z fabryczki Bauera. Do tego niesygnowany dzbanek art deco , biała cukierniczka i powojenny prosty mlecznik z Weisswasser.
Wymiary
1. 3 filiżanki GKC wysokość 4 cm średnica 8,3 cm od ucha do brzegu pucharu 9,5 cm
2. Seltmann ecru wysokość 3,8 cm średnica 7,4 cm od ucha do brzegu pucharu 9 cm
3. Bauer z herbem Drezna wysokość 3,9 cm średnica 7,6 cm od ucha do brzegu pucharu 9,3 cm
4. Niesygnowana wysokość 3,8 cm średnica 7,5 cm od ucha do brzegu pucharu 9,2 cm
/lekko uszczerbiona na rancie/
5. Do tego podstawki- 4 oryginalne
6. Dzbanek wysokość 20,5 cm średnica 9,1 cm od dzióbka do ucha 17 cm
7. Mlecznik Weisswasser wysokość 8,2 cm średnica 6 cm od dzióbka do ucha 8,3 cm
8. Cukierniczka wysokość 8 cm średnica 9,2 cm
Razem 15 elementów ciekawej przedwojennej porcelany art deco… Mokka z takiej starej filiżanki smakuje lepiej!!! A art deco pasuje idealnie do naszych minimalistycznych wnętrz i mebli z Ikea. A mają 80 lat!!!
Porcelana z duszą.Polecam.
GERMANY / BAVARIA / WALDSASSEN:
[1] : PORZELLANFABRIK SCHMUCK, WELSCH & KLEIN (1898 UNTIL 1899)
The factory was founded under the promising name 'Fortuna' in 1898 by SCHMUCK, WELSCH and KLEIN, three businessmen who had no experience in porcelain making at all, resulting in dire problems straight from the start. After only a year, the company went bakrupt and was instantly sold to EMANUEL GAREIS, JOSEPH KÜHNL, MORITZ REIS and PHILIPP ROSENAU.
[2] : PORZELLANFABRIK GAREIS, KÜHNL & CO. (1899 UNTIL 1950)
While REIS and ROSENAU took over the financial part, both GAREIS and KÜHNL took over production. Both originally came from the Karlsbad (Bohemia) area and their extensive knowledge helped the new business get on its way. Only a year later GAREIS left the company and was replaced by KARL PLEIER, a former stonemason from Pechgrün near Chodau (Bohemia). In 1903, KÜHNL left the company after introducing ADOLF STARK, who became technical manager. STARK was a charismatic character and a perfect addition to the company. Being responsible for an impressive surge in ideas and products, he also became shareholder in 1904 and soon afterwards became general director. Over the next few years, the business slowly expanded and soon had eight kilns, mainly producing tableware. The technical side of this expansion period included two new steam engines (one 50hp, one 120hp), both produced by the 'Maschinenbau-Aktiengesellschaft Marktredwitz' (the former 'Maschinenfabrik Heinrich Rockstroh'), delivered and installed in 1907. A third steam engine was later ordered at the 'Maschinenfabrik Augsburg-Nürnberg AG (MAN)' and that 200/265hp engine was installed on April 25th 1921.
After twenty years of successfully leading the company, STARK retired in 1924 and his son HANS STARK as well as KARL PLEIER JUN. took over as managing directors. Under their leadership the company flourished even more, requiring an increase of workforce from around 300 in 1925 to 450 in 1930. As the first waves of Nazi propaganda had openly lead to protest against Jewish businessmen in 1936 both REIS and ROSENAU left Germany and emigrated to the US, leaving STARK and PLEIER JUN. in charge. Slowly but surely Germany geared for war, resulting in a drop of orders which was compensated by cutting the workforce down to around 200 people in 1937. The war years came along with the typical problems like shortages in both workforce and raw materials, but even more shattering was the total collapse of the export market which made up a large part of the business. Especially PLEIER JUN. tried everything to keep business alive. The stress he put on himself proved too much and by the time the war was over he had ruined his health beyond repair, dying in 1946. A strong personality like his father HANS STARK continued alone and not only managed to evade bankruptcy but improved business in record time, leading to the business transformation into a corporation in 1950.
[3] : PORZELLANFABRIK GAREIS, KÜHNL & CO. A.G. (1950 UNTIL 1969)
After the transformation HANS STARK continued as chief executive and one of his last actions was to have the first tunnel kiln built in 1954 as last step of a modernization plan. In the same year, the shareholders living in the US sold off their shares which were distributed evenly between the German shareholders and a master builder named ENGEL from Waldsassen. Even though the company was still successfull over the next years, business slowly declined. Not being able to bring forward a strong leading personality like STARK, the directors finally chose to merge with the Porzellanfabrik Waldsassen Bareuther & Co. A.G. in 1969. It should be noted that the factory itself remained operational as subsidiary until the 'Bareuther & Co. A.G.' was forced close in 1994.
Bauhaus – uczelnia artystyczna powstała w Weimarze z połączenia Akademii Sztuk Pięknych i Szkoły Rzemiosł Artystycznych w 1919 r., później działająca w Dessau (dziś Dessau-Roßlau) i Berlinie. Działała do 1934 r. Została utworzona przez Waltera Gropiusa[1]. Określenie Bauhaus używane jest również potocznie lub nieściśle jako nazwa stworzonego przez nią kierunku architektonicznego, jednego z odłamów niemieckiego modernizmu.
Historia
Do prekursorów Bauhausu należeli: berliński architekt Peter Behrens i Henry van de Velde, założyciel Szkoły Rzemiosł Artystycznych. Jednym ze współpracowników Behrensa był Walter Gropius, który dość szybko dał się poznać jako nowoczesny twórca. Zaczął propagować ideę standaryzacji ze względu na możliwości technologiczne przemysłu budowlanego. Dążył do połączenia techniki ze sztuką. Rodziła się koncepcja wzornictwa przemysłowego i nowego podejścia do projektowania form produkowanych taśmowo. W płaszczyźnie filozoficznej istotną rolę odgrywały zapatrywania i idee polityczne twórców Bauhausu, głównie socjalistyczne.
Weimar
Walter Gropius zasłynął m.in. wzorcową fabryką na wystawie Deutscher Werkbund w Kolonii w 1914 r. Po wojnie reaktywował (16 marca 1919 r.) i zjednoczył w Weimarze szkołę budownictwa – Bauhaus. Twierdził, że wszyscy rzemieślnicy są artystami, jak też wszyscy artyści powinni być dobrymi rzemieślnikami. Nazwa Bauhaus nawiązywała do średniowiecznej Bauhütte, strzechy budowlanej, łączącej sobie wszystkie dziedziny rzemiosła budowlanego, a zatem oznaczała wykształcenie wszystkich artystów za pomocą jednakowego kursu wprowadzającego o formach, materiałach, kolorach. Chodziło o to by odwrócić złe nawyki ucząc rysunku i komponowania przestrzennego. Kurs wstępny trwał pół roku, następnie uczniowie przechodzili na trzyletnie warsztaty: metalu, malarstwa ściennego, drewna, kompozycji przestrzennej, rzeźby. Kończąc ten kurs otrzymywało się wykształcenie w szerokim zakresie. Uczelnia realizowała egalitarne i wspólnotowe idee Gropiusa, zatrudniała tylko dziesięciu wykładowców (zwanych mistrzami, a nie profesorami), a wiele zajęć prowadzili asystenci – studenci starszych lat.
Dessau
W 1925 roku, w związku z niechęcią konserwatywnych władz Weimaru, przeniesiono Bauhaus do Dessau (dziś Dessau-Roßlau), gdzie Walter Gropius wzniósł zespół nowoczesnych budynków uczelni oraz osiedle dla mistrzów. Po przeniesieniu Bauhausu, jeszcze do 1927 roku funkcjonował on pod kierownictwem Gropiusa. O ile w Weimarze nauka koncentrowała się na rzemieślniczej pracy warsztatowej, w Dessau przykładano większą wagę do nauczania teorii. Wzrosła też znacząco ilość studentów, a nowy dyrektor, Hannes Meyer, dopuścił działalność polityczną studentów, co doprowadziło do powszechnego kojarzenia Bauhausu z komunizmem. Jego następca, Mies van der Rohe, dążył do przekształcenia opartej na duchu współpracy i interdyscyplinarnej uczelni w klasyczną autorską szkołę architektury.
Berlin
W 1932 roku finansowanie Bauhausu przez nowe, nazistowskie władze Dessau zostało zawieszone, a uczelnia przeniesiona do Berlina jako prywatna szkoła Miesa van der Rohe. Uczelnia działała do 1933 r., a w 1934 r. została ostatecznie zamknięta przez hitlerowców. W USA od 1937 r. László Moholy-Nagy próbował odrodzić uczelnię pod nazwą New Bauhaus w Chicago. Także w Niemczech w 1946 r. w Berlinie Zachodnim podjęto próbę reaktywacji, ale nie uzyskano już tej samej jakości nauczania co w dawnej uczelni. Pewną kontynuacją była też Wyższa Szkoła Projektowania w Ulm, założona przez Agnes Scholl i Maksa Billa, działająca w latach 1953–1968.
Archiwum Bauhausu posiadające duży zbiór prac jego uczniów i mistrzów znajduje się w zrealizowanym pośmiertnie (1976) budynku Gropiusa w Berlinie.
Idee Bauhausu
Bauhaus dokonał radykalnego przewartościowania poglądów na różne rodzaje sztuki. Oprócz funkcjonalizmu, który stał się trwałym wkładem w dziedzinę wszelkiego projektowania przestrzeni i przedmiotów, architekci i inni artyści Bauhausu wnieśli różne osobiste koncepcje, często odbiegające od powszechnego poziomu akceptacji. Bauhaus był miejscem dyskusji i ścierania się opinii, miejscem fermentu umysłowego, który (szczególnie po dojściu Hitlera do władzy) rozlał się na inne kraje, w tym USA.
Programem Bauhausu było stworzenie nowoczesnej architektury, funkcjonalnej, integralnie związanej z innymi dziedzinami sztuki, dążenie do jedności estetycznych i technicznych dzieła.
Bauhaus wpłynął na kształtowanie się architektury modernistycznej, umocnienie tendencji abstrakcyjnej w sztuce i zreformowanie metod nauczania w szkolnictwie artystycznym.
Podstawowe zasady wprowadzone przez Bauhaus
- Funkcjonalność oparta nie tylko na przesłankach mechanicznych (jak np. wymiary ciała człowieka), ale także psychologicznych. Potrzeby emocjonalne są uznane za równie ważne jak pragmatyczne.
- Znaczenie czynników społecznych (szeroko rozumiane dobro i rozwój osobisty człowieka), które uważane są za ważniejsze niż wymogi czysto estetyczne, ekologiczne i techniczne.
- Odkrycie, że zorganizowana przestrzeń wpływa na sposób działania i myślenia ludzi, stąd waga społecznej roli architekta (architekt jako "projektant życia społecznego", a nie tylko budowli). Architektura reguluje też relacje między krajobrazem, przyrodą, techniką a człowiekiem. W projektowaniu należy uwzględnić biologię, socjologię, psychologię, ergonomię.
- Wartość nowoczesnej architektury zależy tylko od ludzi. Społeczeństwo otrzymuje taką architekturę do jakiej dojrzało. Należy ludzi wychowywać do odpowiedniego odbioru. Idea wychowania przez sztukę.
- Wprowadzanie do formy architektonicznej warunków regionalnych, klimatów, krajobrazów i zwyczajów mieszkańców.
- Używanie powtarzalnych form, czyli standardowych elementów (prefabrykatów). Elementy powinny być tak wytwarzane, by umożliwiały powstanie różnych kombinacji. Starania o modularyzację (Ernst Neufert). Powstaje pojęcie "technologicznego" lub "nietechnologicznego" użycia materiałów.
- Potrzeba zespołowości przy pracy projektowej; udział w zespołach na zasadzie dobrowolności; zespoły interdyscyplinarne.
- Projektowanie jest zarówno nauką jak i sztuką. Jako nauka korzysta z metodologii socjologii i innych nauk o człowieku, określa cele funkcjonalne, stosuje metody matematyczne – jako dziedzina artystyczna wprowadza pomysł formalny i właśnie sztukę, czyli elementy bardzo trudne do zdefiniowania (na tworzenie sztuki nie ma recept).
Motyw Bauhaus widnieje na kolekcjonerskiej monecie 10 euro z 2006 roku[2].
Nauczyciele Bauhausu
Dyrektorzy Bauhausu[edytuj]
Mistrzowie Bauhausu[edytuj]
|
