SCHAUBACH KUNST JADEITOWY SMOK PODSTAWEK I TALERZYK
niestety bez filiżanki- ale za to w idealnym stanie jak nowe talerze z przedstawieniem jadeitowego smoka – z pięknym bogatym masywnym złoceniem z najsłynniejszej designerskiej fabryki Schaubach Kunst. Smok mógł w Chinach występować wyłącznie na porcelanie dworu cesarskiego- a do jej barwienia używano sproszkowanego jadeitu- kamienia, który był uważany za najcenniejszy w Państwie Środka. Czerwony smok- malowany był sproszkowanym koralem- taki czerwony zestaw zamówił sobie Adolf Hitler…
nasze talerzyki pochodzą z okresu kiedy upaństwowiono słynna fabryke w DDR – bardzo ograniczono liczbę produkowanych dekoracji- ale załoga walczyła o niezależność i pozycje na rynku. Wyroby sprzedawały się na Zachód jak ciepłe bułeczki- i były źródłem cennych walut dla DDR. Jednak Wallendorf
• Wallendorfer Porzellan-Manufaktur (1763 - 1833)
• - WP-M - F.C. Hutschenreuther, Kämpfe & Heubach (1833 - 1887)
• - WP-M - Heubach, Kämpfe & Sontag (1887 - 1897)
• - Kämpfe & Heubach AG (1897 - 1915)
• - Porzellanfabrik Fraureuth (1919 - 1926)
• - Porzellanfabrik Schaubach-Kunst (1926 - 1953)
• - VEB Schaubach-Kunst Lichte-Wallendorf (1953 - 1960)
• - VEB Wallendorfer Porzellanfabrik (1960 - 1990)
• - Wallendorfer Porzellanmanufaktur GmbH (1990 - )
Notatka historyczna za sygnatury 24.pl
Niewiele ponad 50 lat po tym, jak Walther von Tschirnhaus i Johann Friedrich Böttger wynaleźli porcelanę, Johann Wolfgan Hammann uzyskał 30 marca 1764r. koncesjęna produkcję porcelany w Księstwie Sachsen-Coburg. Wraz z malarzem na szkle Gottfriedem Greinerem i jego kuzynem Gotthelfem Greinerem, założył małą fabryczkę porcelany Wallendorfer Porzellan-Manufaktur.
Do 1833 r. manufaktura pozostawała w posiadaniu rodziny założycieli, a następnie przechodziła przez ręce wielu znanych do dziś z produkcji wysokiej jakości porcelany, właścicieli i dzierżawców: Hutschenreuther, Kämpfe, Sonntag, Heubach, Fraureuth i Schaubach.
Wyjaśnia to różnorodność sygnatur, przypominających niekiedy symbol Miśni, co powodowało także protesty i oficjalny nakaz zmiany sygnatury w 1787r.
200 lat po założeniu firmy, wprowadzona została do użycia obecna sygnatura: "W" pod koroną oraz z rok założenia - 1764.
W roku 1776, Johann Wolfgang Hammann przeszedł na emeryturę i właścicielem manufaktury został jego syn Ferdinand Friedrich Hammann. sytuacja fabryki była wówczas bardzo niekorzystna, ponieważ ówczesne wyroby zawierały wiele zanieczyszczeń powierzchni i miały szarawe zabarwienie. Kiedy F.F. Hammann zaczął używać do produkcji kaolinu z Czech, jakość wyrobów stała się znakomita, co pozwoliło na znaczne poszerzenie profilu produkcji.
W 1786 Ferdinand Friedrich Hammann zmarł i zarządzanie przejęła jego żonaAnna Margaretha Hammann. Sygnatura uległa radykalnej zmianie poprzez wydłużenie środkowych linii w literze "W", jednak po oficjalnym proteście manufaktury miśnieńskiej musiała ulec modyfikacji.
Anna Hammann prowadziła firmę aż do 1811, kiedy to wycofała się z manufaktury, a jej młodszy syn Ferdinand Friedrich Hammann Junior zarządzał dalej produkcją.
W 1833 roku fabryka przeszła w ręce F.C. Hutschenreuthera, który dzierżawił ją od 1829 roku, a ostaecznie została sprzedana Friedrichowi Kämpfemu i Gabrielowi Heubachowi, którzy w 1897 roku zmienili jej nazwę na Kämpfe und Heubach AG.
Z biegiem czasu linia produktów bardzo się zmieniła i położono nacisk na słynne obecnie figurki i przedmioty dekoracyjne. Inwestycja wydawała się opłacać, ponieważ wielkość zamówień wzrastała, jednak wraz z wybuchem I wojny światowej sytuacja gospodarcza pogorszyła się dramatycznie i podjęto decyzję o zamknięciu zakładu w 1915 roku.
Dopiero kilka lat później, w 1919 r. manufaktura została przejęta przez firmę Fraureuth Porzellan i działała dalej jako jej oddział artystyczny.
Nabycie tej fabryki przez Fraureuth Porzellan, awansowało ją do pozycji największej niemieckiej fabryki porcelany, zatrudniającej w 1920 roku ponad 1200 pracowników i 300 urzędników. Ze względu na poważne trudności finansowe zakład w Wallendorf wykorzystywany był tylko do realizacji mniejszych zamówień i bardziej wyspecjalizowanych dekoracji. Dzięki zatrudnieniu znakomitych malarzy porcelany, Wyroby artystyczne fabryki w Wallendorf w krótkim czasie zdobyły uznanie i światową sławę.
Ze względu na ogromne obciążenia podatkowe, Fraureuth AG upadła z saldem 1,5 mln marek strat na koniec 1926 roku.
Jako były dyrektor upadłej Fraureuth Porzellan Manufaktur Wallendorf, Heinz Schaubach kupił maszyny, urządzenia i wyposażenie wraz z formami jako masę upadłościową. Z pomocą byłych pracowników fabryki założył fabrykę porcelany Schaubach Kunst i pod tą nazwą zyskał światową sławę.
Podobnie jak w przypadku innych firm, prowadzenie normalnej produkcji w czasie II Wojny Światowej nie było już możliwe. Nie tylko dlatego, że węgiel do eksploatacji pieców był ściśle reglamentowany, ale głównie z powodu powołania do służby wojskowej prawie wszystkich męskich pracowników fabryki.
Pomimo, że fabryka nie poniosła zniszczeń wojennych, z powodu ograniczonych zasobów, zniszczonej infrastruktury i złej sytuacji na rynku, wkrótce musiała zostać zamknięta.
Od 1953 roku, jako państwowe przedsiębiorstwo zmieniło nazwę na VEB Schaubach Kunst Lichte-Wallendorf, jednak produkowane były tylko nieliczne ze znanych wyrobów fabryki w Wallendorf.
GERMANY / THURINGIA / WALLENDORF (LICHTE-WALLENDORF):
[1] : PORZELLANMANUFAKTUR HAMANN & GREINER (1763 UNTIL 1772)
In the year 1761 JOHANN WOLFGANG HAMANN from the city of Katzhütte applied for a porcelain production license in Schwarzburg-Rudolstadt but only three days earlier an exclusive license had been issued for HEINRICH MACHELEID from Sitzendorf and so the application by HAMANN was turned down. But HAMANN was not willing to give in easily and continued experiments with different mixtures and a year later he was able to produce hard paste porcelain at his home in Katzhütte. HAMANN actually was the official inspector for the ironworks in the area and had been planning to open a porcelain production factory together with his son FERDINAND FRIEDRICH HAMANN but after his success in creating hard paste porcelain his son was also able to convince the two cousins JOHANN GOTTFRIED GREINER and JOHANN GOTTHELF GREINER to join.
After initial inquiries to the duke of Sachsen-Coburg they bought the 'Freiherr von Hohenthal' manor including the surrounding woods on November 30th 1763. Finding workers for their new business was no problem at all as the small village of Wallendorf had a population of around 500 and many of the people living there were unemployed. This might have been the reason the duke agreed on having the company open a factory there; indeed the short time needed for the license application indicates that he was very interested as the license was granted and personally signed by duke FRANZ JOSIAS of Sachsen-Coburg on March 30th 1764. The partners at first still encountered a few minor technical problems but these were soon solved and soon the factory started to build up a good reputation. While J. GOTTFRIED GREINER died 1768, J. GOTTHELF GREINER remained in the partnership until 1771 when he started to build his own factory in Limbach which then opened in 1772. It should be mentioned that up until this time the main product range of the Wallendorf company included coffee, tea and cocoa sets as well as commodities like beer steins, tobacco boxes, sanitary items and pipe bowls.
[2] : PORZELLANMANUFAKTUR HAMANN (1772 UNTIL 1829)
From 1772 onwards the factory was run only by the HAMANN family which then added small numbers of porcelain figures to the product range which became relatively popular before JOHANN WOLFGANG HAMANN retired in 1776 and his son FERDINAND FRIEDRICH HAMANN remained as proprietor. His main interest was to find a way of improving the Wallendorf porcelain as the materials used at the factory were all from local suppliers and gave the products a dirty greyish tint. His research was at first without success but in 1780 the first deposits of much purer china clay were discovered in Bohemia and this enabled many facilities to drastically increase their porcelain quality. Even if this new type of porcelain was perfect not only for figures, FERDINAND FRIEDRICH HAMANN added more and more of them to the product range until they were a substantial part of the monthly output around 1785.
FERDINAND FRIEDRICH HAMANN died in 1786 and the business remained in the hand of his wife ANNA MARGARETHA HAMANN who continued to concentrate on producing figures. Over the years the marks used by Wallendorf had changed and by now represented a form with extended middle lines which seemed similar to the crossed swords used by the factory in Meißen. After a short time, the Meissen factory officially complained and the sovereign ERNST FRIEDRICH VON COBURG-SAALFELD ordered the Wallendorf factory to change its marks in 1787. ANNA MARGARETHA HAMANN run the company until 1811 when she retired, leaving the factory in the hands of her younger son FERDINAND FRIEDRICH HAMANN 'DER JÜNGERE' ('the younger' or 'junior') who owned the factory until his own death in 1833.
[3] : PORZELLANMANUFAKTUR HUTSCHENREUTHER & KIESER (1829 UNTIL 1833)
Before his death FERDINAND FRIEDRICH HAMANN JR. had leased the factory to FRIEDRICH CHRISTIAN HUTSCHENREUTHER and his partner HERMANN KIESER in the year 1829. When HAMANN died in 1833, KIESER left the company and as HUTSCHENREUTHER wanted to continue, the remaining HAMANN family members decided to sell the factory.
[4] : PORZELLANMANUFAKTUR HUTSCHENREUTHER, KÄMPFE & HEUBACH (1833 UNTIL 1887)
HUTSCHENREUTHER had already found two other business partners that wanted to join him and so together with FRIEDRICH KÄMPFE and GABRIEL HEUBACH he founded a new company that took over the factory. During the following years a lot of investments were made which further increased the overall quality and output capacity. Note that there are no special marks known to have been used; the company most likely continued to use the older marks.
[5] : PORZELLANMANUFAKTUR HEUBACH, KÄMPFE & SONTAG (1887 UNTIL 1897)
In 1887 FRIEDRICH CHRISTIAN HUTSCHENREUTHER retired and KÄMPFE and HEUBACH were joined by a new partner: SONTAG, who the same year had taken over the Königlich privilegierte Porzellanmanufaktur Tettau in Bavaria together with his sons. This period saw lots of internal quarrels as of how to run and extend the factory; many projects were started only to be cancelled a short time later which used up valuable resources and vast amounts of money.
[6] : PORZELLANMANUFAKTUR KÄMPFE & HEUBACH G.M.B.H. (1897 UNTIL 1915)
Finally, SONTAG left in 1897 and KÄMPFE and HEUBACH again focussed on producing figurines which soon proved to be a wise decision as over the next years the orders constantly increased and the workforce increased to around 150 people in 1913. Everything changed after the outbreak of WWI and the whole business situation drastically declined which resulted in the decision to close the factory in 1915.
[7] : PORZELLANMANUFAKTUR FRAUREUTH, NIEDERLASSUNG WALLENDORF (1919 UNTIL 1926)
After the end of the war the factory was taken over by the porcelain factory Fraureuth which in the meantime had also acquired the porcelain decoration studios in Lichte. Threatened by various financial problems they used the Wallendorf factory as a special arts division until Fraureuth went bankrupt and the Wallendorf location yet again had to be closed for the larger part of the year. During the time as decoration studio the factory of course did not use any other marks than the Fraureuth versions.
[8] : PORZELLANMANUFAKTUR SCHAUBACH-KUNST (1926 UNTIL 1953)
The former director of the factory HEINZ SCHAUBACH did not want to let the factory die and backed by former Wallendorf workers he bought the complete factory and founded the 'Porzellanfabrik Schaubach-Kunst' which was very successful right from the start and eventually employed around 100 people in 1937. As with other facilities, the outbreak of WWII made normal production impossible as raw materials like coal were drastically rationized and nearly all male workers were ordered away on war duty. Other facilites switched production to war related products and/or used prisoners of war to stock up their workforce. In Wallendorf the management tried its best to avoid both simply by relying on female workers. Even if the factory was not harmed during the war the rationized raw materials as well as broken transport lines and the bad market situation made it very difficult to survive. The factory was forced to close for short periods of time, especially from the beginning of 1944 onwards. But the factory managed to survive and was one of the first that after the war was able to take up normal production again and in 1949 already employed 167 people.
[9] : V.E.B. SCHAUBACH KUNST LICHTE-WALLENDORF (1953 UNTIL 1990)
During 1953, the factory was nationalized and renamed in 'V.E.B. Schaubach Kunst Lichte-Wallendorf'. The product range was cut back to a more compact range of figures as well as a large array of coffee and dinner sets even though a handful of other products remained in production. The massive change in products and the large factory modification resulted in an impressive maximum workforce of nearly 1,000 people around 1960.
[10] : WALLENDORFER PORZELLANMANUFAKTUR G.M.B.H. (1990 UNTIL ...)
After German reunification the factory was privatized again and for a short period of time it belonged to the real estate company 'Herbert Hillebrand Baubetreuungs- und Grundbesitz K.G.' which went bankrupt in 1994. Interestingly enough, the Hillebrand company also owned the facilities of Weimar Porzellan G.m.b.H. in Blankenhain and the Zeller Keramik G.m.b.H. in 'Zell am Harmersbach', all three facilities were released from the bankrupt 'Hillebrand' group. The Wallendorf factory struggled for survival during the next few years but at the end of the year 2005 it was obvious the factory itself could not survive and so it was taken over by the Gilitzer Porzellan-Manufaktur G.m.b.H. and restructured, resulting in it mainly becoming a factory outlet. Sadly, this also meant discontinuing some items from the product range such as the famous Wallendorf figurines and that proved a fatal decision. Shortly after that, the 'Gilitzer Porzellan-Manufaktur G.m.b.H.' ran into financial trouble and had to file for insolvency in March 2008, proceedings hindered by manager ERICH J. BRUCKERT who turned out to be non-cooperative in regard of the official liquidator.
In summer 2009 the items on display at the Wallendorf factory were half-heartedly moved into a larger room but as a few former visitors noted up until mid-November, many larger elements like the 'Blau-Dresmer' collection or even the portrait of founder HAMANN had still not been repositioned. At that time visitors described the new location as being everything between 'breathing a somewhat clinical atmosphere' right up to 'a half-finished building site'. As became known in January 2010 the company in November had also been forced to file for bankruptcy and the official liquidator DR. HARALD HESS had taken over on November 16th. Most of the remaining 76 employees had seen their last salary in June, Juli or August 2009 (depending on position) and therefore had no other option than to hand in their notices, relying on special payments directly from the employment office. Manager ERICH J. BRUCKERT who had already proven to be non-cooperative during the insolvency of the 'Gilitzer Porzellan-Manufaktur G.m.b.H.' once again was said to hinder proceedings.
[Note:] As somebody who went through three different insolvency proceedings, I know pretty well how German liquidators 'tick'. In fact I can completely understand why some people believe that German liquidators are the perfect example for arrogant incompetence. As far as can be seen in the official statements the liquidator for the Gilitzer/Wallendorf job is exactly 'one of those', merely sitting on his behind and waiting until the remaining capital has evaporated (or vanished into his pockets) instead of trying to save the factory ... and jobs. He even knowingly caused confusion: the Wallendorf archive containing numerous items not belonging to Gilitzer/Wallendorf and that had only been stored there for an upcoming exhibition were seized and set up for auction, totally ignoring ownership (May 18th 2010).
Smok chiński, (w języku kantońskim: Lùhng; jap.: ryū, lub tatsu 龍/竜; kor.: yong 용; taj.: mungkorn มังกรจีน; wiet.: rồng) - stwór z chińskiej mitologii, z której trafił do innych kultur Azji Wschodniej, czasami nazywany na Zachodzie "smokiem orientalnym".
Smok chiński
Zazwyczaj przedstawiany jako długie, wężopodobne stworzenie z wielkimi szponami, jest od dawna silnie zakorzenionym w folklorze i sztuce Chin symbolem mocy przynoszącej szczęście. Personifikuje też koncepcję yang, jego domeną jest pogoda, postrzegany jest jako władca deszczu i w ogóle wody. Wielu Chińczyków używa terminu "Potomkowie Smoka" jako swej identyfikacji etnicznej.
Smok jako symbol autorytetu monarchy[edytuj]
Pod koniec swego panowania legendarny władca Huang Di ogłosił, iż zdobył nieśmiertelność jako smok uwieczniony na jego emblemacie, i panujący w niebie. Odkąd Chińczycy zaczęli uważać Huang Di za swego protoplastę, czasami nazywali samych siebie "potomkami smoka". Legenda ta wkrótce znalazła odbicie w używaniu chińskiego smoka jako symbolu siły Imperium Chińskiego.
Smok chiński, a zwłaszcza żółte lub złote smoki z pięcioma pazurami na każdej stopie, były symbolami władców wielu chińskich dynastii. Tron cesarski nazywany był "Smoczym tronem". W czasach późnej dynastii Qing, smok został nawet umieszczony na chińskiej fladze narodowej. Założenie ubioru z wizerunkiem smoka dawało spore przywileje towarzyskie. Smoki są przedstawione również na płaskorzeźbach w pałacach cesarskich i na trumnach cesarzy, tak jak w pekińskim Zakazanym Mieście.
W niektórych chińskich legendach jest mowa o tym, iż cesarz narodził się ze znamieniem o kształcie smoka. Jedna z legend opowiada o chłopie, który urodził się ze znamieniem smoka i mógł obalić rządzącą dynastię i ustanowić własną, inna z kolei mówi o chińskim księciu, który ukrywając się wśród wrogów został przez nich rozpoznany po smoczym znamieniu.
Cesarstwo Chin często też utożsamiane jest z chińskim feniksem.
Smocze palce[edytuj]
Chińskie lub tybetańskie smoki mają po pięć palców na każdej stopie, koreańskie smoki i indonezyjskie mają po cztery a japońskie po trzy. By wyjaśnić ten fenomen, chińska legenda głosi, że pierwotnie wszystkie smoki pochodziły z Chin, a po ich opuszczeniu gubiły palce, tym więcej, im bardziej oddalały się od ojczyzny. Z tego powodu smoki mogą istnieć jedynie w Chinach, Korei, Indonezji i Japonii, ponieważ gdyby chciały zapuścić się jeszcze dalej, zabrakłoby im palców. Japońska legenda, powstała później, jest dokładnie odwrotna. Głosi ona, że smoki pochodzą z Japonii, a w miarę oddalania się od niej przybywa im palców. Nie mogą więc podróżować dalej niż poza wymienione już kraje, gdyż następne palce nie miałyby już im gdzie wyrosnąć. Obydwie te legendy są odrzucane w Korei i Indonezji.
Inna interpretacja: zgodnie z niektórymi źródłami, w tym oficjalnymi dokumentami historycznymi, zwykły chiński smok miał cztery palce, a tylko cesarski miał ich pięć. Było też wielkim przywilejem, zarezerwowanym jedynie dla cesarza, jego rodziny, i nielicznych oficjeli państwowych używanie wizerunku pięciopalczastego smoka. W źródłach koreańskich cesarski smok z pałacu Gyeongbok miał siedem szponów, co mogłoby świadczyć o jego przewadze nad smokiem chińskim, wizerunek ten był ukryty w krokwiach pałacu w takim miejscu, że nawet ci, którzy znali miejsce jego umieszczenia nie mogli go zobaczyć. Sugeruje to, że choć starożytni Koreańczycy uważali się za lepszych od Chińczyków, zdawali sobie sprawę z potęgi Chin i nie chcieli z nimi zadzierać.
Przedstawienia smoka z czasów dynastii Han mają 3 szpony, co wyjaśniałoby jak trójpalczaste smoki przybyły do Japonii w okresie przed panowaniem chińskiej dynastii Tang.
SMOK JAPOŃSKI
Japońskie smoki są odmianą smoka chińskiego legendarnego stworzenia w japońskiej mitologii i ze . Japoński mitach smok połączył rodzime legendy z importowanymi opowieściami o smokach z Chin , Korei i Indiach . Styl smoka był pod silnym wpływem chińskiego smoka . Podobnie jak te inne smoki azjatyckie , większość japońskich to bóstwa wody związane z opadami deszczu i wód, i zwykle są przedstawiani jako duże, bezskrzydłe, stworzenia z serpentynami ciała i pazurami nóg. Współczesny język japoński ma wiele "smok" słowa, w tym rodzimych Tatsu z Old japoński ta-tu, chińsko-japońskiej ryū lub ryo 竜 z Chin długo 龙 , Nagaナーガz sanskrytu nagi , iドラゴンDoragon z angielskiego smoka .
Ca. 680 CE Kojiki i ca. 720 CE Nihongi mityczno-historie pierwszym japońskim tekstowe odniesienia do smoków. "W najstarszych rocznikach smoki są wymienione na różne sposoby", wyjaśnia de Visser (1913:135), "ale przede wszystkim jako wody bogów, węża lub smoka w kształcie". Kojiki i Nihongi wymienić kilka starożytnych smoków:
• Yamata nie Orochi八岐大蛇"8-rozgałęzionych gigantyczny wąż" był 8-czele i 8-ogoniasty smok zabity przez boga wiatru i morza Susanoo , który odkrył Kusanagi-no-Tsurugi (legendarny miecz Imperial Regalia Japonii ) w jednym z jego ogona.
• Watatsumi海神"bóg morza" lub Ryūjin龙神"bóg smok" był władcą mórz i oceanów, i opisane jak smok w stanie zmienić w ludzkiej postaci. Mieszkał w podmorskich Ryugu-jō龙宫城"smok pałac zamek", gdzie trzymał magiczną biżuterię fali .
• Toyotama-hime豊玉姫"Luminous Pearl Princess" to córka Ryūjin jest. Ona podobno była przodka z cesarza Jimmu , legendarnego cesarza Japonii w pierwszej kolejności.
• Wani鳄był morskiego potwora , który jest tłumaczony zarówno jako "rekina" i "Krokodyl". Kuma-Wani熊鳄"niedźwiedź (czyli gigant lub silne) rekin / krokodyl" są wymienione w dwóch legend. Jedna mówi, że bóg morza Kotoshiro-nushi-no-kami przekształcony w "8-zgłębić kuma-Wani" i ojcem Toyotama-hime, drugi mówi kuma-Wani pilotował statki cesarza Chūai i jego cesarzowa Jingu .
• Mizuchi蛟lub虬smok rzeki i bóstwa wody. Nihongi rekordy legendarny cesarz Nintoku oferuje ludzkich ofiar do mizuchi oburzeni jego inżynierii rzeki projektów.
Te mity o cesarza Jimmu malejąco od Toyatama-hime dowodów folkloru, że japoński cesarze są potomkami smoków. Porównaj starożytnej chińskiej tradycji smoki symbolizujące cesarz Chin .
Smoki w folklorze później Japończycy byli pod wpływem mitów Chin i Indii.
• Kiyohime清姫"Czystość Princess" była kelnerką herbaciarni, która zakochała się w młodym księdzem buddyjskiej. Po tym, jak odrzucili ją, studiował magię, przekształcił się w smoka i zabił go.
• Nure-onna濡女"Wet Woman" był smok z wężem ciało i głowę kobiety. Była typowe podczas mycia włosy na brzegu rzeki i czasami zabijają ludzi, gdy jest rozgniewany.
• Zennyo Ryuo善如龙王"dobroci jak smok król" był deszcz-bóg przedstawiany jako smoka z wężem na głowie lub jako człowiek z wężem ogona.
• W Mój koszyk Pan Rice , Ryuo "Króla Smoka" z jeziora Biwa pyta bohatera Tawara Toda田原藤太zabić olbrzyma stonoga.
• Urashima Taro uratował żółwia , który zabrał go do Ryugu-jo i przekształcone w atrakcyjne córka oceanu boga Ryūjin.
• Inari , boga płodności i rolnictwa, był czasami przedstawiany jako smok lub wąż zamiast lisa.
• Lore Dragon jest tradycyjnie związane z buddyjskich świątyń . Mity o smokach żyjących w stawach i jeziorach w pobliżu świątyń jest powszechne. De Visser (1913:181-184) wykaz stanowi Shitenno-ji w Osace , Gogen Temple w Hakone, Kanagawa , i sanktuarium na Górze Haku gdzie Genpei Jōsuiki rekordy Zen ksiądz zobaczył 9-czele smoka przekształcić bogini Kannon . W obecnych czasach, Lake Saiko Smoka Sanktuarium w Fujiyoshida, Yamanashi jest coroczny festiwal i pokaz sztucznych ogni.
• Nazwy Temple, jak japoński toponimów , często obejmują smoków. Na przykład, Rinzai sekta ma Tenryu-ji天龙寺"Heavenly Dragon Temple", Ryūtaku-ji龙沢寺"Dragon Swamp Temple", Ryoan-ji竜安寺"Dragon Peace Temple". Według legendy (de Visser 1913:180), kiedy Hokojimi法兴寺lub Asuka-dera飞鸟寺buddyjskiej świątyni został poświęcony w Nara w 596, "fioletowy obłok zstąpił z nieba i objęte pagoda, a także Buddy hali , potem chmury się pięć kolorowych i objął kształcie smoka lub feniks ".
• Kinryu-no-Mai "Golden Dragon Dance" to coroczna japoński taniec smoka wykonywane w Senso-ji , świątyni buddyjskiej w Asakusa . Tancerze smoka zakrętem na terenie świątyni i na zewnątrz, na ulicach. Według legendy, Senso Świątynia została założona w 628 po dwóch rybaków znalazł statuetkę złota Kannon w Sumida , w czasie których złote smoki rzekomo wstąpił do nieba. Golden Dragon Tańca świętuje powstania świątyni i rzekomo zapewnia szczęście i dobrobyt.
• Japońskie smoki są związane z sanktuariów Shinto , jak i buddyjskich świątyń.
• Itsukushima Shrine na Miyajima lub Itsukushima Island w Japonii śródlądowego morza była uważana za miejsce pobytu córki boga oceanu Ryūjin jest. Według Gukanshō i The Tale of Heike (Heinrich 1997:74-75), morze-dragon uprawnienia cesarza Antoku do tronu, gdyż jego ojciec Taira nie Kiyomori ofiarował w Itsukushima i oświadczył, że jego rodowy przybytek. Kiedy Antoku utopił się po przegranej w 1185 bitwie pod Dan-no-ura , stracił cesarskiej Kusanagi miecz (który pochodził z legendarnej ogon Yamata nie Orochi] smoka) z powrotem do morza. W innej wersji, nurkowie znaleźli miecz, i mówi się, że jest zachowana w Atsuta Shrine . Wielkie trzęsienie ziemi z 1185 zaliczono do mściwych duchów Heike, szczególnie smoka uprawnień Antoku.
• Ryūjin Shinko竜神信仰"bóg smok wiary" jest formą Shinto wiary religijnej, która czci smoki jak woda kami . Jest to związane z rolnictwa rytuałów, modlitw deszcz, a sukces rybaka.
|
|
|
|
|
