Małe dziecko w ramionach matki to symbol bezpieczeństwa. A jednak matka przytulająca dziecko do serca jedynie przez krótki czas może mu zapewnić to poczucie ciepła, bezpieczeństwa i przynależności. Później, gdy dziecko dorośnie, zdobędzie zawód i zacznie zarabiać, to pomyśli również o założeniu rodziny i stworzeniu własnego "gniazda". W okresie dorastania ta wcześniej nieokreślona i mglista tęsknota za miłością, szczęściem, poczuciem bezpieczeństwa i miejscem, do którego się należy, gdzie można być i w którym można czuć się jak u siebie nabiera konkretnych kształtów. Bliski związek dwojga wydaje się być celem spełnienia tych życzeń.
Życzenia te i związane z nimi wyobrażenia zaczynają nadawać; szukający człowiek rozgląda się; nadzieja i oczekiwania czekają na odpowiedź.
Nagle olśnienie widzisz ją lub jego i jest tak, jakbyś "dotarł" do celu: Zakochałeś się. Ty, kobieta, myślisz teraz, że mężczyzna, który trzyma cię w ramionach i któremu oddałaś swoje serce, da ci poczucie pewności i bezpieczeństwa, o których marzyłaś i których sobie życzyłaś. Ty za to darujesz mu swoją młodość. Wspólnie budujecie gniazdo, w którym czujecie się u siebie. Teraz jesteście dwojgiem ludzi "zjednoczonych w miłości" - na jak długo?
Miłość, która zaczęła się wielkim biciem serca, trwa tylko przez pewien ograniczony czas. Kiedy oba ciała wyczerpią się w tej "miłości", wtedy przeważnie wkrada się niezadowolenie i stopniowo pewna pustka. Odurzająca błogość "miłości" ulatnia się, a wraz z nią iluzja i słodkie sny o znalezionym szczęściu. No cóż, tym razem była to niestety pomyłka - nie ten partner, nie ta partnerka. To "rozpoznanie" mrozi serce i na falach rozczarowania następuje powrót do punktu wyjścia - a więc znowu rozpoczyna się poszukiwanie miłości, szczęścia, poczucia bezpieczeństwa i pewności, wzbogacone jednak w nowe doświadczenia i rozczarowania.
Znowu zaczyna się szukanie. Droga prowadzi do znajomych i przyjaciół, do kolegów i koleżanek z pracy, poprzez codzienne spotkania do pełnych przygód weekendów i urlopów. Gdzie jest ta wielka miłość? Rozglądamy się, gdyż czujemy się samotni, ale nie pociągają nas mimo to przypadkowe propozycje. Jeśli jakieś spotkanie na krótko budzi naszą nadzieję, że może tym razem dotarliśmy do celu, to po bliższym przyjrzeniu się, takie uczucie okazuje się tęsknotą, gdyż przypominamy sobie, że już raz tak się zaczęło, już raz podobnie to odczuliśmy. Pierwsze rozczarowanie, które stało się doświadczeniem, wysyła sygnały: "To, co tutaj widzę i przeżywam, już mam poza sobą. To jest złudzenie".
Mimo tego zasobu doświadczeń poszukiwania trwają. Jesteśmy wprawdzie poirytowani i sfrustrowani z powodu dotychczasowych "spotkań", gdyż przypominają nam to, co minęło związki, które okazały się więzami bez szans na przetrwanie, więzy, które pewnego dnia uległy zerwały pozostaje jednak promyk nadziei, że może pojawi się ktoś, kto wzbogaci nasze życie. Nadzieja, że pewnego dnia nadejdzie to trwałe i niezakłócone wspólne szczęście z partnerem, jest jednym z najbardziej uporczywych życzeń i wyobrażeń, które trwa mimo wielu rozczarowań.
Frustracja rzuca już mroczne cienie na naszą radość życia kiedy właśnie znowu spotykamy na swojej drodze życia kogoś wyjątkowego, kto odpowiada naszym wyobrażeniom i życzeniom. Tym razem jest to coś niezwykłego!
Wreszcie człowiek, który jest zupełnie inny niż pozostali! Ma pewne ujmujące cechy, wskazujące, że jest pełen ciepła i miłości. "Ta kobieta - tak myśli szukający - jest pełna wdzięku, powabu i ma czuły charakter, jest towarzyska i jest bliska mojego ideału". Szukająca natomiast, myśli: "Ten mężczyzna jest naprawdę męski, ma klasyczne rysy twarzy, ujmujący uśmiech i obiecujący zawód. To może być trwała miłość". [...]
Drodzy czytelnicy, czy przypadkiem nie jest właśnie tak lub podobnie? Nasze serce jest niespokojne; ono zawsze jest w drodze, ono szuka. Właśnie w połowie ziemskiego życia niejeden człowiek zadaje sobie pytanie: Czy przez całe moje życie będzie zawsze tak samo, ciągłe szukanie miłości, szczęścia i poczucia bezpieczeństwa?
Niejeden myśli, że rodzina, dom i ognisko domowe są zabezpieczeniem, przynoszącym spokój. Nawet, jeśli ktoś sądzi, że już to znalazł i uważa się za szczęśliwego, to pewnego dnia z głębi wnętrza zaczynają się wyłaniać zmartwienie i strach, że to, co jest symbolem bezpieczeństwa, może nie trwać wiecznie. Właśnie ci ludzie zadają wiele różnych pytań, dotyczących wyższych wartości i ideałów. Dlaczego? Dlatego że ich dusza rozbudziła się już mniej lub bardziej i sygnalizuje człowiekowi, że wszystko, co jest ziemsko-ludzkie, przemijające. Mówi mu: W sobie znajdź prawdziwe życie, pewność, ostoję! [...]
Naucz się pojmowania zawartego we wszystkim przesłania,
a zaczniesz naprawdę żyć!
Zdobywaj wewnętrzny skarb doświadczenia,
wewnętrzną siłę życia i radość
We wszystkim, co ukazuje nam dzień, jest dla nas słowo Boże. Kto nauczy się wsłuchiwać w sytuacje dnia, ten na różne sposoby otrzyma odpowiedź. Niespodziewanie dociera do nas przebłysk światła i już wiemy, jak rozwiązać dany problem lub zachować się w danej sytuacji, lub jak stworzyć znowu pokój w rodzinie albo w gronie przyjaciół. Również przyroda przekazuje człowiekowi informacje, które ukazują mu, że Bóg, miłość, jest obecny. Ten, kto podejmie trud uczenia się i ćwiczenia, będzie mógł później również z otaczających go hałasów, dźwięków lub słów, z tej dysharmonijnej mieszaniny, wyłowić to, co jego dotyczy.
Uświadom sobie, że wszystko wibruje, wszystko dźwięczy. To, co słyszysz i czego nie słyszysz, posiada różną wysokość dźwięku, a więc częstotliwość, która ciebie otacza.
Cały świat jest olbrzymim dźwięczącym organizmem, z którego wiele fal wnika w ciebie, pobudza twoje uczucia, myśli i życzenia i pragnie cię wciągnąć w wir uzewnętrznienia. Bądź czujny - naucz się spokoju; wyćwicz to, a wkrótce rozpoznasz i poczujesz, że jest w tobie potężna siła, która cię wspiera, abyś mógł to, co zobaczysz i usłyszysz, zbadać, przejrzeć i przyjąć do wiadomości.
Jeśli wyćwiczyłeś się w mówieniu i słuchaniu, to bardzo szybko stwierdzisz, że twoje zmysły węchu, smaku i dotyku również się wysubtelniają. Jeśli nauczyłeś się wsłuchiwać w to, co cię porusza, to będziesz się także wsłuchiwał w ból, aby wyczuć, co on chce ci powiedzieć, gdyż fizyczny ból ma, jak wszystko, swoją mowę.
We wszystkim jest Bóg, wielka miłość, która wspiera i pomaga. Sam bądź Jego instrumentem, a doznasz Boga w sobie.
Jeśli nauczysz się coraz lepiej obchodzić się ze swoimi zmysłami, szkolić je jako narządy doznawania, to będą one coraz czujniejsze i wrażliwsze.
Zapamiętaj, że to, co czujesz i odczuwasz, co myślisz i mówisz, co cię porusza, zawiera przesłanie dla ciebie. Zbadaj, co cię porusza, a coraz lepiej nauczysz się rozpoznawać siebie. Wtedy z czasem staniesz się swoim własnym kontrolerem. Doznasz w sobie, a później również w bliźnim, niejedno z tego, czego dotychczas nie mogłeś dostrzec. [...]
