Siedemdziesiąt lat temu, w maju 1940 roku, żołnierz polski, u boku sojuszników francuskich i brytyjskich, przybył za koło polarne, aby wspólnie z armią norweską bronić ziemi Wikingów przed inwazją niemiecką. Zaledwie osiem miesięcy po zakończeniu wojny obronnej odrodzone na obczyźnie Wojsko Polskie stanęło ponownie do walki z Niemcami, zadając kłam hitlerowskiej propagandzie o unicestwieniu raz na zawsze państwa polskiego i jego sił zbrojnych.

Kiedy 9 kwietnia 1940 roku III Rzesza zaatakowała Danię i Norwegię, rząd polski wyraził zgodę, aby w składzie francusko-brytyjskiego korpusu ekspedycyjnego, który miał udać się do Norwegii, znalazła się polska jednostka. To właśnie Samodzielna Brygada Strzelców Podhalańskich, dowodzona przez gen. bryg. Zygmunta Bo h u sza-Szyszko, już gotowa do działań bojowych, znalazła się na norweskiej ziemi.

Podhalańczycy, walcząc w doborowym składzie wojsk alianckich z doświadczonym i znakomicie przygotowanym przeciwnikiem, zyskali wysokie uznanie w oczach Francuzów i Brytyjczyków, respekt u Niemców, a sympatię u Norwegów.

WSTĘP
I. Na pomoc Finlandii
Wojna radziecko-fińska
Aliancki Korpus Ekspedycyjny
Wojsko Polskie we Francji. Powstanie Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich
II. Organizacja i przygotowanie do walki Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich
Organizacja brygady
Bacowie i juhasi
Szkolenie bojowe
III. Kierunek Narwik! Wojna w Norwegii
Północno-Zachodni Korpus Ekspedycyjny Droga podhalańczyków do Narwiku
IV. Na norweskiej ziemi Pierwsze zadania Walki o Bjerkvik Na półwyspie Ankenes
Podhalańczycy w bitwie o Narwik
Ewakuacja
V. Znowu we Francji
Obrona Reduty Bretońskiej
Ostatnie dni brygady
Podhalański epilog
Losy podhalańczyków we Francji i na różnych frontach wojny
Batalion strzelców podhalańskich w 1 Dywizji Pancernej gen. Stanisława Mączka
Załączniki
Bibliografia