|
"Salon i ulica"
to powieść obyczajowa ukazująca wypaczenia moralne bywalców salonów
i czystość moralną pogardzanej przez nich "ulicy". Wątki miłosne
połączone są zgrabną fabułą o dramatycznych akcentach.
Józef
Dzierzkowski urodził się w 1807 roku. Pisarz i publicysta. Wychował
się we Lwowie. Uczestniczył w powstaniu listopadowym - porucznik w
korpusie i adiutant sztabu generała J. Dwernickiego.
W 1838 r. opublikował pierwszy utwór pt. "Płacz i śmiech".
W 1843 r. podjął pracę w "Gazecie Lwowskiej" i nawiązał współpracę z
"Dziennikiem Mód Paryskich", "Czasopismem Zakładu Ossolińskich" i
"Biblioteką Warszawską". Opublikował w tym okresie powieści:
"Kuglarze"(1854), "Dla posagu"(1847), "Salon i ulica"(1847).
W 1848 r. przystąpił do liberalnej Rady Narodowej i przeszedł do
"Gazety Narodowej", gdzie został głównym publicystą. Prowadził
wówczas aktywną działalność polityczną i dziennikarską.
Na Węgrzech przyłączył się w ramach Legionu Polskiego generała J.
Wysockiego do powstania. Następnie odbył podróż po Europie,
docierając aż do Anglii, w drodze powrotnej do kraju został
internowany przez Austriaków. Po zwolnieniu podjął prace literacką i
publicystyczną - pisał do "Przyjaciela Domowego", "Nowin" i
"Dziennika Literackiego". Opublikował m.in. powieści: "Rodzina w
salonie"(1853), "Znajda"(1854), "Król dziadów"(1856), "Uniwersał
hetmański"(1857).
W 1858-61 r. współredaktor "Przeglądu Powszechnego". Dzierzkowski w
twórczości przejawiał zamiłowanie do melodramatyzmu, powieści
sensacyjno-obyczajowej; łączył sentymentalno-humanitarne widzenie
konfliktów społecznych ("czystość" natury wobec upadku cywilizacji)
z realistycznym i demaskatorskim obrazem życia ówczesnych salonów.
Zmarł w 1865 roku.
|
