Podobno jest w stanie wywołać falę namiętności i dodaje sił do miłosnych uniesień.
Tak wierzono już w starożytnym Rzymie, a w wielu językach, łącznie z polskim, nazwa tej rośliny ma związek z lubieniem lub miłością.

Kaligula, jeden z najbardziej szalonych rzymskich cezarów, podobno oszalał do reszty po spróbowaniu nalewki z lubczyku. Dziś, bardziej
od miłosnych właściwości, znany jest aromat i smak lubczyku. Jak to smakuje i pachnie? Wystarczy spróbować przyprawy do zupy - maggi.

Lubczyk niewątpliwie warto zaprosić na ogrodową grządkę z ziołami. Zwłaszcza, że poza słonecznym stanowiskiem nie wymaga praktycznie żadnych zabiegów pielęgnacyjnych. Rośnie zazwyczaj
aż nazbyt dobrze i trzeba go bezlitośnie przycinać. Warto to robić nie tylko dla kształtowania rośliny, ale również z tego względu, że jeden listek lubczyku jest w stanie zaromatyzować garnek zupy mocniej od całej butelki wspomnianej przyprawy.

Jeden krzaczek na rodzinę
Lubczyk to bylina wieloletnia, należąca do rodziny selerowatych. Ma niezwykle charakterystyczny, silny aromat. Rośnie w zwartych kępach, osiągając nawet 1,5 m wysokości. Najbardziej lubi stanowiska słoneczne i sporą ilość wilgoci. Ziemia powinna być nie za ciężka, ale również niezbyt piaszczysta, dobrze przepuszczalna, dlatego przed posadzeniem sadzonek ciężkie podłoże pod lubczyk dobrze jest zmieszać z kompostowaną korą, bądź grubym żwirem. Lubczyk lubi gleby zasobne w wapń, zatem nie zaszkodzi dodać kilku garści wapna. Sadząc lubczyk nie należy przesadzać z ilością roślin. To bardzo szybko rosnące zioło - dla przeciętnej, czteroosobowej rodziny w zupełności wystarczy jeden krzew, by zapewnić zapas maggi na cały rok i jeszcze zostanie liści dla przyjaciół. Lubczyk ma tą przyjemną cechę, że zalecenia, co do jego uprawy można traktować bardzo swobodnie. Roślina doskonale radzi sobie w różnych warunkach - równie dobrze rośnie w cieniu. Jedynie latem warto obserwować jej postrzępione, lśniące liście. Jeśli przestają mieć charakterystyczny połysk i zaczynają żółknąć to znak, że lubczyk ma zbyt sucho i trzeba go podlać. Doświadczeni ogrodnicy  są w stanie nieco spowolnić rozrost tego zioła reglamentując mu wodę, jednak nie na tyle, by roślina zaczęła żółknąć. Na słońcu i przy dużej wilgotności gleby błyskawiczne rozrastanie się lubczyku bywa bowiem niekiedy kłopotliwe (zwłaszcza gdy nie dysponujemy dużą suszarnią do suszenia liści) i warto go nieco „przystopować”.

Nie lubię przeprowadzek
Aby uzyskać sadzonki, nasiona lubczyku, należy wysiać w inspekcie we wrześniu i pozostawić
w spokoju do kwietnia następnego roku, od czasu do czasu podlewając. Jeśli inspekt nie jest ogrzewany, warto na zimę okryć grządkę z lubczykiem warstwą ściółki, którą usuwamy wczesną wiosną. W połowie kwietnia można wysadzać rozsadę w miejsce docelowe. Już w pierwszym roku każda sadzonka wyrośnie w dużą rozetę. W ciągu kolejnych lat lubczyk będzie tworzył łodygi kwiatowe dorastające do 2 metrów i kwitł na przełomie czerwca i lipca. Jeśli nie chcemy pozyskiwać nasion, niezbyt ciekawe, żółto-zielone kwiatostany warto usuwać, bowiem lubczyk bardzo łatwo rozsiewa się sam w niekontrolowany sposób. Jeśli nie usuniemy kwiatów, następnego roku ze zdumieniem możemy spotkać lubczyk na sąsiednim trawniku, albo rabacie z tulipanami. Stanowisko dla lubczyku trzeba wybrać z rozwagą, bowiem roślina nie toleruje przesadzania. Przed zimą, zasychające pędy należy przyciąć jak najbliżej ziemi. Roślina nie wymaga okrywania. Przykryta śniegiem znosi mrozy do -25ºC.

Maggi przez cały rok
Przez cały okres wegetacji z lubczyku można zbierać młode liście na przyprawę. Nadają się
do mrożenia i suszenia. Stanowią fantastyczny, niezwykle aromatyczny dodatek do zup, bulionów, sosów i pieczeni. W przemyśle farmaceutycznym są również wykorzystywane korzenie lubczyku. Zasuszone liście należy przechowywać związane w pęczki, najlepiej podwieszone w suchym, przewiewnym miejscu. Można też trzymać je w płóciennych woreczkach. Nie stracą aromatu mimo dostępu powietrza, a dzięki temu nie ma obawy, że spleśnieją.