Nikt chyba nie przypuszczał, że szturmem zdobędą oprócz balkonów - nasze ogrody. Nie wyobrażam sobie bowiem, abym ich w jakimś ogrodzie nie posadziła, zwłaszcza odmiany o liściach purpurowych, żółtych czy pomarańczowych, często karbowanych. Bardzo podobne do żurawek są jeszcze Telima i Tolmiea, ale nie mają tak barwnych liści, tylko zielone.

Cechy żurawek

Żurawki rosną dziko głównie na zboczach i skałach w Kanadzie i Meksyku. Jednak hodowcy stworzyli niezliczoną ilość barwnych odmian. Prawie codziennie są wprowadzane nowe mieszańce, dzięki czemu stały się tak popularnymi roślinami do każdego ogrodu. Są to wiecznie zielone byliny o dzwonkowatych, drobnych kwiatkach zebranych w delikatne wiechy, które pojawiają się późną wiosną i latem. Liście są duże, sercowate lub zaokrąglone, często bogato unerwione, pokarbowane lub powycinane. Wyrastają na długich ogonkach liściowych i cała kępa ma kulisty, zwarty pokrój.

Żurawki preferują półcieniste stanowiska, ale jeśli gleba jest dostatecznie wilgotna, żyzna i przepuszczalna, to dopuszczalna jest uprawa w pełnym słońcu. Moje żurawki rosną głównie w półcieniu. W przypadku braku wody, liście ulegają przypaleniu. Niektóre odmiany, głównie o żółtych liściach dobrze rosną również w cieniu.

Żurawki w mroźne i bezśnieżne zimy mogą nieco tracić na urodzie liści, dlatego wiosną, po stopnieniu śniegów, należy je przyciąć, aby zrobić miejsce dla nowych przyrostów, które zawsze znacznie się różnią od tych starych. Nie jest to absolutnie konieczne, ale pozwoli roślinom uzyskać piękny wygląd. Jeśli kępy są zbyt zagęszczone, mniej więcej co 4 lata możemy je podzielić. Rozmnażanie przez nasiona jest w warunkach amatorskich dość trudne, choć zdarza się, że żurawki same się wysiewają.

Nawożenie

Nawozimy umiarkowanie od wiosny do połowy sierpnia. Używam nawozów w płynie np. Florovit lub Magiczna Siła uniwersalny co 2 tygodnie. Silniej możemy je zasilać jedynie, gdy rosną pojedynczo. Będą wówczas bardziej dorodne.