ŚWIERK POSPOLITY PICEA ABIES jest to drzewo dorastające w naszych warunkach do wysokości 50 m i pierśnicy 1,5—2,0 m, o koronie stożkowatej, z odstającymi lub słabo zwieszającymi się gałęziami. Strzałę ma prostą, wyraźnie wykształconą aż do samego wierzchołka. Kora jest czerwonobrązowa, łuszcząca się okrągławymi, odstającymi płytkami, przybierającymi postać łuskowatą. Opisano trzy typy korowiny świerka: niekiedy jest ona gruba i spękana, podobna do sosny lub modrzewia (f. corticata), o łuskach okrągłych (f. numularis) lub nieco wydłużonych (f. squamata). Pędy zwykle brązowe lub czerwone, nagie lub nieznacznie, drobno owłosione. Pąki jajowato-stożkowate, zaostrzone, czerwonawe lub brązowe, pozbawione żywicy, zwykle po 3 na wierzchołkach pędów. Igły długości 1—2,5 cm, ostro zakończone, ciemnozielone i błyszczące; na stronie dolnej pędów zwykle ułożone grzebieniasto (rozczesane), na górnej zaś mniej lub więcej szczotkowate. Igły na przekroju poprzecznym są kształtu romboidalnego; zawierają 2 zrośnięte wiązki przewodzące oraz 2 przewody żywiczne. Trwałość igieł 5—7 lat. Kwiatostany żeńskie tworzą w górnej części korony szyszeczki długości 3—5 cm, barwy ciemnoczerwonej (f. erythrocarpa) albo jasnozielonej (f. chlorocarpa), przed zapyleniem sterczące do góry, później zwisające do dołu.