SŁOWNIK LEKARSKI ŁACIŃSKO-POLSKI
VOCABULARIUM MEDICUM LATINO-POLONUM
WYDANIE DRUGIE POPRAWIONE I UZUPEŁNIONE
Jerzy Babecki
Stanisław Bober
Wydawnictwo: PZWL, 1979
Oprawa: twarda
Stron: 856
Stan: bardzo dobry
Szybkie zniknięcie z półek księgarskich pierwszego wydania Słownika lekarskiego lacińsko-polskiego jest najlepszym przejawem żywotności języka łacińskiego w polskim mianownictwie lekarskim. Za drugi przejaw żywotności uznać należy konieczność poszerzenia drugiego wydania słownika wskutek ciągłego tworzenia łacińskich odpowiedników nowych pojęć w piśmiennictwie medycznym.
Wprowadzając nowe hasła, wykorzystano między innymi: Ilustrowany słownik międzynarodowego mianownictwa anatomicznego H. Feneisa w tłumaczeniu J. Winowskiego i R. Modrewskiej-Winowskiej; Polskie mianownictwo histologiczne pod red. M. Wawrzyniaka oraz podręcznik Diagnostyka ogólna F. Bolechowskiego. Uwzględniono również uwagi Czytelników i Recenzentów.
Ze względu na śmierć prof. dr med. Stanisława Bobera poprawienia i uzupełniania części haseł od litery M do Z podjęła się dr med. Barbara Dąbrowska. Oceny poprawionych i nowych haseł całości Słownika dokonał dr med. Brunon Neuman. Przypomnieć należy, że tekst pierwszego wydania konsultowali prof. dr med, Marian Tulczyński i dr filologii Józef Rybicki.
Ustalając pisownię haseł łacińskich, autorzy w zasadzie przestrzegali klasycznej ortografii języka łacińskiego. Pozostawiono nieliczne hasła nieprawidłowe z punktu widzenia filologii klasycznej, ale zwyczajowo przyjęte i stosowane w medycynie (np. użycie ,,c" zamiast ,,k" w wyrazach pochodzenia greckiego). Podano też, obok prawidłowej, niezgodną z klasyczną ortografią pisownię haseł z zakresu anatomii i histologii, zatwierdzoną przez międzynarodowe komisje do spraw mianownictwa, a cechującą się, między innymi, zniesieniem dwugłosek.
W słowniku zastosowano układ alfabetyczny, w którym miana łacińskie pisane z łącznikiem są traktowane jako jeden wyraz. Liczba mnoga występuje ściśle według porządku alfabetycznego z zaznaczeniem pl.
Hasła synonimiczne, które występowałyby bezpośrednio po sobie podano w ciągu i rozdzielono średnikiem, gdy różniły się końcówkami w dopełniaczu i rodzajem, np.:
blcpharoslatum, -i n; ble.oliarostatus, -us m powiekotrzymacz, rozwórka powiekowa.
W wypadku jednakowej końcówki dopełniacza i tego samego rodzaju drugie miano umieszczono w nawiasie, a występujące do nim końcówka i rodzajr.ik odnoszą się do obu form, np.: aminosuria (aminuria), -ae / obecność amin w moczu. W nawiasach znajdują się również określenia synonimiczne dotyczące hasła głównego, które jako hasła występowałyby obok siebie, np.: amaurosis centra!is ślepota pochodzenia mózgowego amaurosis cerebralis ślepota pochodzenia mózgowego zostały połączone w jedno hasło, np.: amaurosis centralis (cerebralis) ślepota pochodzenia mózgowego.
