Witam,

Oferuję dziś Państwu pejzaż o wymiarach 54 x 73 cm wybitnego polskiego malarza kolorysty:

Czesława RZEPIŃSKIEGO

Opis:

Czesław Rzepiński - polski malarz reprezentujący nurt dwudziestowiecznego koloryzmu, urodzony w 1905 roku w Strusowie k. Trembowli, zmarł w 1995 w Krakowie.

W 1923 wstąpił do krakowskiej Wolnej Szkoły Malarstwa Ludwiki Mehofferowej prowadzonej przez Zbigniewa Pronaszkę i Jerzego Fedkowicza. Studia artystyczne odbył w latach 1[zasłonięte]926-19 w krakowskiej Akademii Sztuk Pięknych u Władysława Jarockiego, Wojciecha Weissa i Felicjana Kowarskiego. W 1929 wyjechał do Paryża, gdzie kontynuował naukę w filii macierzystej uczelni pod kierunkiem Józefa Pankiewicza. Po powrocie do Krakowa związał się z grupą Zwornik reprezentującą kolorystyczną orientację. Od 1931 należał do krakowskiego oddziału Związku Polskich Artystów Plastyków. W 1932 odbył kolejną podróż studyjną do Paryża. W 1933 został wykładowcą w Wolnej Szkole Malarstwa Ludwiki Mehofferowej w Krakowie. W 1936 przeniósł się do Katowic, gdzie w następnym roku założył wraz z Józefem Jaremą i J. Mroszczakiem Szkołę Malarską im. A. Gierymskiego. W okresie 1[zasłonięte]935-19 prowadził kursy dla nauczycieli rysunku w Liceum Krzemienieckim. W czasie okupacji hitlerowskiej powrócił do Krakowa. W 1945 podjął pracę w macierzystej ASP; mianowany w 1948 profesorem, czterokrotnie pełnił funkcję rektora tej uczelni (1[zasłonięte]954-19). Swą pedagogiczną działalność zakończył wraz z przejściem na emeryturę w 1973. W okresie 1[zasłonięte]945-19 pełnił funkcję prezesa ZPAP. Odbył szereg podróży do Francji, Włoch, Holandii, Hiszpanii.

Debiut wystawienniczy Rzepińskiego odbył się w 1931 w Krakowie. W 1932 artysta uczestniczył w "Exposition de peintres et sculpteurs" urządzonej w Galerie Sevres w Paryżu; w tymże roku odbyła się pierwsza indywidualna wystawa twórcy w paryskiej galerii Art et Artistes Polonais. Rzepiński brał udział w ekspozycjach Instytutu Propagandy Sztuki w Warszawie oraz Towarzystwa Przyjaciół Sztuk Pięknych w Krakowie. W latach 1930. prezentował swe prace w Paryżu w Galerii Baslera i na Salonie Jesiennym. W okresie powojennym eksponował swą twórczość na około trzydziestu wystawach indywidualnych m.in. w Krakowie, Warszawie i Poznaniu, a także w Londynie, Wiedniu, Berlinie, Sztokholmie, Moskwie i Uppsali. Uczestniczył niemal we wszystkich salonach ogólnopolskich oraz w wielu pokazach polskiej sztuki za granicą m.in.: w Nowym Jorku (1939), Paryżu (1946, 1950), Bombaju (1956), Kalkucie (1956), Damaszku (1959), Brukseli (1959), Sztokholmie (1959), Wenecji (1960) i Tokio (1966). Otrzymał szereg nagród i wyróżnień, m.in. podczas konkursu na polichromię Sali Srebrnej na Wawelu (1934), Salonu Ogólnopolskiego TPSP w Krakowie (1934) oraz Salonu IPS w Warszawie (1935). W 1945 został uhonorowany nagrodą Ziemi Krakowskiej za całokształt twórczości, a w 1958 nagrodę plastyczną miasta Krakowa. Na przełomie 1975/1976 odbyła się w Muzeum Narodowym w Warszawie, a następnie w Krakowie monograficzna wystawa artysty, której towarzyszył obszerny katalog zawierający wyczerpującą bibliografię. 

Rzepiński uprawiał malarstwo sztalugowe i monumentalne, rysunek i grafikę. Należał do czołowych przedstawicieli nurtu polskiego koloryzmu; jego koncepcja malarstwa wywodziła się ze sztuki francuskich postimpresjonistów i intymistów, P. Bonnarda (Zuzanna wsród starców, 1933) i H. Matisse'a (Kobieta w różowej sukni, 1960). Zasadniczą wagę przykładał artysta do kolorystycznej konstrukcji obrazu (Kompozycja. Koncert nad stawem). Formę budował szerokim, miękkim duktem pędzla lub krótkimi uderzeniami tworzącymi drobne plamki; płaszczyznę barwną na przemian rozbijał i scalał domykając miejscami wyrazistą linią. Delektował się jakościami barw, zestrajał tony zimne i ciepłe, przestrzegał płaszczyznowości kompozycji akcentując jej dekoracyjność (Czy frezje?, 1977). Malował wibrujące barwami pejzaże, martwe natury i portrety, w których kształt dookreślał konturem (Czerwone atelier, 1958). Pulsującą chromatycznie materię malarską wzbogacał impastami. Nie pozbył się czerni z palety nadając jej w kompozycjach rolę konstrukcyjną. Dekoracyjne walory malowanych przez Rzepińskiego aktów podnosiły desenie tkanin, zasłon i draperii, bądź kaskady liści doniczkowych kwiatów i świetlne refleksy na szybach okien. Wycinkowo ujęte wnętrza zastawione sprzętami ewokowały nastrój intymności; starannie zaaranżowane martwe natury kusiły oko bogactwem elementów (Dzbanuszek, 1978). Ewolucja malarstwa Rzepińskiego prowadziła w latach 1960. i 1970. w kierunku myślenia abstrakcyjnego (Parów, 1960) i zbliżenia do formuły abstrakcji aluzyjnej (Osypisko, 1960).

Autor: Irena Kossowska, Instytut Sztuki Polskiej Akademii Nauk, styczeń 2005.

Serdecznie polecam i zapraszam do zakupu!