Ryngraf pamiątkowy Dywizjonu Huzarów Śmierci

23 VII 1920

Ryngraf jest jedyny i niepowtarzalny, całkowicie ręcznie wykonany, pokryty piękną patyną, numerowany 001.

Wykonany w całości ręcznie z blachy mosiężnej, repusowany na brzegach tzw. perełkowanie. Ryngraf zwieńczony jest kołnierzykiem, na środku stalowy krzyż kawalerski (husarski), zdobiony w tradycyjne perełki i kółka występujące na krzyżach husarskich nawiązujący do kawalerskiej tradycji Dywizjonu Huzarów Śmierci. Na dolnym ramieniu krzyża wybita data 23 VII 1920 –  data sformowanie oddziału, montowany do tarczy ryngrafu za pomocą 4 stalowych nitów.

Na krzyżu nałożona jest kopia odznaki pułku, można w każdej chwili ją zdemontować i bez problemu zakonserwować ryngraf.

Na odwrocie wybita sygnatura 001. 

Wymiary:

Wysokość:  19 cm

Szerokość: 20 cm.

Dywizjon Jazdy Ochotniczej (Dywizjon Huzarów Śmierci) – pododdział kawalerii Wojska Polskiego II RP i Wojska Litwy Środkowej.

23 lipca 1920 r. w Białymstoku rozpoczęto formowanie Dywizjonu Jazdy Ochotniczej (była to oficjalna nazwa tego pododdziału), w składzie dwóch szwadronów: konnego i pieszego. Zadanie stworzenia dywizjonu otrzymał w drugiej połowie lipca 1920 r. porucznik Józef Siła-Nowicki, były oficer  armii carskiej. W skład oddziału weszli żołnierze Jazdy majora Jaworskiego i Pułku Jazdy Tatarskiej oraz ochotnicy. 30 lipca tego roku pod wsią Dzierzbany jednostka przeszła swój chrzest bojowy. Zdobyto wówczas dwa karabiny maszynowe, które dały podstawy do formowania szwadronu karabinów maszynowych. Zaprzysiężenie dywizjonu odbyło się we wsi Prostyń. 2 sierpnia oddział podporządkowany został dowódcy XXIX Brygady Piechoty. 10 sierpnia pod Warszawą w jego skład włączony został szwadron łódzkiej policji konnej pod dowództwem komisarza Andrzeja Jezierskiego. Następnego dnia dowódca 1 Armii podporządkował dywizjon płk. Małachowskiemu, dowódcy Grupy „Zegrze”. 14 sierpnia, w czasie bitwy warszawskiej huzarzy podporządkowani zostali dowódcy IV batalionu 157 Pułku Piechoty i wraz z nim przez dwa kolejne dni walczyli pod Nieporętem. 16 sierpnia dywizjon ubezpieczał VI Brygadę Piechoty Legionów nad Narwią, a następnego dnia razem z batalionem lotniczym obsadzał odcinek „Beniaminów”, do drogi ze wsi Borki. Tego samego dnia, w południe, dywizjon podporządkowany został gen. Żeligowskiemu, a wieczorem, pod wsią Borki, wykonał szarżę siłami półszwadronu, w wyniku której odzyskane zostały cztery polskie działa z jaszczami. Pod Mińskiem Mazowieckim ze składu dywizjonu wyłączony został szwadron łódzkiej policji konnej. 21 sierpnia pod Myszyńcem dywizjon dwa razy szarżował na tabory sowieckie. W czasie drugiej szarży zdobył 9 armat. Zawieszenie broni 18 października zastało oddział pod Lidą.