"POLSKA LITERATURA w PRZEKŁADACH . BIBLIOGRAFIA 1[zasłonięte]945-19";  L.RYLL,  J.WILGAT ; AGENCJA AUTORSKA, WARSZAWA 1972  ;  nakład : 5 250;  stan : db; przesyłka polecona : 8,50 zł.

SPIS TREŚCI :
Słowo wstępne........... 7
Od autorek........... 11
Wykaz nazw języków i ich skrótów..... 14
Bibliografia
Autorzy........... 15
Antologie i dzieła zbiorowe...... 225
Indeksy
Indeks autorów......... 271
Indeks tłumaczy......... 288
Indeks redaktorów antologii....... 319
Indeks przekładów według krajów..... 322

Bibliografia nasza obejmuje przekłady polskiej literatury pięknej wydane poza granicami Polski w okresie 1945—1970. Zarejestrowano przekłady poezji, dramatu, powieści i noweli, reportażu literackiego, esseju, wspomnień, pamiętników, literatury ludowej, literatury dziecięcej i młodzieżowej a także prac historyczno i krytycznoliterackich.
W zasadzie interesowały nas przekłady tych utworów, których oryginał powstał w języku polskim. Wydawało się jednak słuszne uwzględnić także niektóre utwory napisane w oryginale w języku obcym, jak np. Rękopis znaleziony w Saragossie J. Potockiego czy Wybrańcy bogów L. Infelda.
Ograniczono się do zarejestrowania przekładów wydanych w formie książek. W miarę możności starano się wykazać w bibliografii i te książki, które wprawdzie nie stanowią w całości poloników literackich, ale wśród utworów pisarzy różnych narodowości zawierają też przekłady dzieł polskich autorów. Są to przede wszystkim antologie a także dzieła zbiorowe pisarzy obcych zawierające m.in. dokonane przez nich przekłady polskich utworów.
Materiały zgromadzono przede wszystkim w oparciu o kartoteki poloników zagranicznych Instytutu Bibliograficznego Biblioteki Narodowej, który opisuje polonica zagraniczne wpływające do zbiorów Biblioteki, a ponadto prowadzi systematyczne poszukiwania w licznych bibliografiach narodowych różnych krajów i w bibliografiach specjalnych. Oparcie się na źródłach bibliograficznych jest konieczne (mimo starań Biblioteki Narodowej niewielka część poloników zagranicznych dociera do jej zbiorów), przysparza jednak bibliografowi wiele trudności, o których wypadnie jeszcze wspomnieć.
Materiały zawarte w bibliografii podzielono na 2 części.
Część I — przekłady dzieł poszczególnych pisarzy polskich, w układzie według alfabetycznego porządku ich nazwisk. Przekłady utworów jednego autora szeregowano według następującego schematu:
poszczególne dzieła — w układzie według alfabetycznego porządku tytułów oryginałów; w ramach jednego tytułu oryginału szeregowano opisy w alfabetycznym porządku nazw języków przekładów; przekłady w jednym języku podano w kolejności chronologicznej ich dat wydania.
wybory utworów — w układzie alfabetycznym nazw języków przekładów; w ramach jednego języka porządkowano materiał chronologicznie, przekłady, których tytułu oryginału nie udało się ustalić (grupę tę oddzielono od poprzednich kreską poziomą) — także w układzie według nazw języków przekładów.

Część II — antologie i inne wydawnictwa zawierające utwory różnych pisarzy. W części tej zastosowano podział główny według nazw języków przekładów, a w ramach jednego języka według chronologii dat wydania.
Opis bibliograficzny skrócono do podstawowych elementów niezbędnych dla bibliografii tego typu2) i podawano je według ustalonego schematu.
W części I występują w opisie kolejno następujące dane: tytuł przekładu, tłumacz lub zespół tłumaczy, przedmówca (wymieniano go z zasady tylko wtedy, jeśli był nim Polak), liczba tomów (w opisach dzieł wielotomowych), miejsce wydania, nakładca, rok wydania, objętość (bez stron nieliczbowanych i dodatków graficznych), nazwa serii wydawniczej, nazwa języka przekładu (skrót podany spacją).
Nazwisko autora podawano na czele opisów przekładów jego dzieł. Tytuł oryginału umieszczano jako nagłówek ponad grupą opisów lub — w opisach wydań obejmujących kilka utworów współwydanych — po tytule przekładu (wtedy kursywą).
W części II każda pozycja wymienia autora i tytuł antologii, a dalej podaje kolejno elementy opisu tak, jak w części I. Jeśli książka nie stanowiła w całości polonicum, nie podano jej objętości. W adnotacji starano się wymienić nazwiska autorów, których utwory opublikowano w tej antologii. W niektórych pozycjach znanych tylko ze źródeł bibliograficznych trzeba było ograniczyć się do powtórzenia za nimi ogólnej informacji, że książka zawiera także m.in. utwory polskiej literatury.
Specjalny charakter tej bibliografii wpłynął także na decyzję uzupełniania bez nawiasów prostokątnych imion tłumaczy podanych często w rejestrowanych przez nas książkach w skrócie (najczęściej w inicjale).
Wspomniano już, że bibliografia zawiera wiele opisów książek nie znanych nam z autopsji (oznaczono je gwiazdką przy numerze pozycji). Szczególnie wiele trudności nasuwały opisy publikacji drukowanych alfabetem niełacińskim. Dla tych pozycji przyjęto zasadę transliteracji. Jednak źródła bibliograficzne, z których czerpano materiał, stosowały różne metody transliterowania. Ujednolicenie tych różnic wobec trudności w dotarciu do egzemplarza książek przekraczało nasze możliwości. Dodać tu trzeba, że nawet opisy z autopsji sporządzane na przestrzeni lat przez różnych specjalistów od danego języka w Bibliotece Narodowej wykazują znaczne rozbieżności w metodzie transliterowania.
Inną trudnością wynikającą z przejmowania materiałów ze źródeł bibliograficznych jest zwyczaj przyjęty w radzieckiej bibliografii ogólnopaństwowej. Bibliografia ta rejestrując publikacje wydane w różnych językach narodów radzieckich podaje ich opis w języku rosyjskim, informując tylko skrótem, w jakim języku wyszła ta książka. Jeśli nie udało się zdobyć opisu takiej publikacji z bibliografii narodowej danej republiki lub Index Translationum — trzeba było włączyć je do naszej bibliografii tak, jak opisała ją Kniźnaja Letopis'. [...]