RYCERSKA STALOWA TARCZA KRZYŻOWCÓW

WYOBRAŹ SOBIE JAK TA PIĘKNA TARCZA UDEKORUJE TWOJE WNĘTRZE.

WYOBRAŹ SOBIE PEŁNE PODZIWU I ZAZDROŚCI MINY TWOICH ZNAJOMYCH.

WYOBRAŹ SOBIE JAKĄ RADOŚĆ MOŻESZ SPRAWIĆ TAKIM PREZENTEM OBDAROWANEJ OSOBIE.

UWAGA - PRODUKT JEST WYKONYWANY NA SPECJALNE ZAMÓWIENIE W ZAKŁADZIE PŁATNERSKIM W TOLEDO (MIASTO TOLEDO OD CZASÓW ŚREDNIOWIECZNYCH JEST ZNANYM OŚRODKIEM PŁATNERSKIM W EUROPIE, STAL TOLEDAŃSKA CENIONA JEST ZA BARDZO WYSOKĄ JAKOŚĆ). 

Producent: ZAKŁAD PŁATNERSKI Z TOLEDO
(858)

Materiał:

wysokowęglowa stal toledańska

WYSOKOŚĆ: 63cm

SZEROKOŚĆ: 46cm
WAGA: 5 kg

" Wyprawy krzyżowe – łączna nazwa wszystkich krucjat prowadzonych od XI do XIII w. w celu odbicia, a następnie obrony miejsc związanych z religią chrześcijańską w Palestynie. Uczestników wypraw krzyżowych nazywa się zbiorczo krzyżowcami.

Przyczyny wypraw krzyżowych
odpowiedź i reakcja na agresywną politykę prowadzoną przez władców muzułmańskich[1] :
odbicie (a dopiero potem obrona) Jerozolimy, Świętego Grobu Pańskiego i ogólnie Ziemi Świętej z rąk "niewiernych"
głoszenie religii chrześcijańskiej
obrona pogranicza Bizancjum
Interesy krzyżowców :

przeludnienie Europy a także ciągłe konflikty między władcami europejskimi (brak ziem do podziału)[2],
chęć wzbogacenia się biednego rycerstwa[2],
możliwość odpuszczenia wszelkich grzechów, lecz również uzyskania błogosławieństwa za udział w krucjacie [3]

7 wypraw krzyżowych
I wyprawa krzyżowa, prowadzona w latach 1[zasłonięte]096-10, głównie siłami rycerzy lotaryńskich (w Bizancjum i na Bliskim Wschodzie nazywanych "Frankami") oraz normańskich i prowansalskich – zakończona powstaniem Królestwa Jerozolimskiego.
II wyprawa krzyżowa, prowadzona w latach 1[zasłonięte]147-11, siłami króla Francji Ludwika VII i rzymsko-niemieckiego cesarza Konrada III, zakończona całkowitą porażką.
III wyprawa krzyżowa prowadzona w latach 1[zasłonięte]189-11, siłami rzymsko-niemieckiego cesarza Fryderyka I Barbarossy, króla Francji Filipa II Augusta oraz króla Anglii Ryszarda Lwie Serce, która prowadziła trzyletnie oblężenie Akki, zakończone jej zdobyciem i podpisaniem ugody z sułtanem Saladynem.
IV wyprawa krzyżowa, prowadzona w latach 1[zasłonięte]202-12 mieszanymi siłami Wenecji oraz rycerstwa francuskiego i niemieckiego, która na skutek manipulacji doży weneckiego Henryka Dandolo, zamiast pomóc obleganej Akce, zaatakowała Bizancjum, doprowadzając do powstania w Konstantynopolu i najbliższych jego okolicach efemerycznego państewka nazywanego Cesarstwem Łacińskim.
V wyprawa krzyżowa, prowadzona w latach 1[zasłonięte]217-12 siłami króla Węgier Andrzeja II Arpadowicza, księcia Antiochii Boemunda IV Jednookiego oraz króla Cypru Hugo I Cypryjskiego, która skończyła się całkowitym fiaskiem.
wyprawa krzyżowa prowadzona w latach 1[zasłonięte]228-12, siłami rzymsko-niemieckiego cesarza Fryderyka II,
VI wyprawa krzyżowa, podjęta w latach 1[zasłonięte]248-12 przez króla Francji Ludwika IX na wieść o zdobyciu Jerozolimy przez Chorezmijczyków w 1244 r. Zakończyła się klęską.
VII wyprawa krzyżowa, również podjęta przez Ludwika IX (w 1270), który tym razem lądował w Tunisie, stolicy Tunezji, licząc na pomoc tamtejszego sułtana. Oczekiwania jego się jednak nie spełniły, a sam król padł ofiarą epidemii dżumy. Po jego śmierci jego armia powróciła do Europy.
Niektórzy historycy za VI wyprawę uważają krucjatę cesarza Fryderyka II w latach 1[zasłonięte]228-12, nie miała ona jednak charakteru ekspedycji zbrojnej, a była swego rodzaju misją dyplomatyczną, w wyniku której na drodze rokowań udało się odzyskać krzyżowcom Jerozolimę z korytarzem łączącym ją z wybrzeżem, Betlejem i Nazaret, a więc uzyskali więcej niż w niejednej prawdziwej krucjacie. W przypadku uznania tej misji za wyprawę krzyżową numeracja ostatnich dwóch krucjat się zmienia (z VI na VII i z VII na VIII).

Oprócz tego oficjalnym wyprawom krzyżowym towarzyszyły też tzw. wyprawy ludowe, w których uczestniczyły tłumy przypadkowych cywilów i wszystkie z nich zakończyły się masakrami tych ludzi. Zalicza się do nich:

I wyprawa ludowa 1096, poprzedzająca I wyprawę krzyżową, prowadzona przez kaznodzieję Piotra z Amiens, która dokonała kilku masowych rzezi ludności żydowskiej w Nadrenii i na szlaku swoich przemarszów, po czym została zmasakrowana przez oddziały sułtana Ar Rumu, pod Niceą (Nikeją, Nikają), niedaleko Konstantynopola.
II wyprawa ludowa 1147 – towarzysząca II wyprawie krzyżowej, podzieliła losy tej ostatniej.
Krucjata dziecięca 1212 – prowadzona przez grupę francuskich i włoskich kaznodziejów ludowych. Zgromadziła ona kilkadziesiąt tysięcy dzieci, które zostały załadowane na okręty weneckie i genueńskie. Większość dzieci zginęła z głodu na okrętach, reszta została wysadzona na Cyprze lub sprzedana w niewolę muzułmanom"1.

1-Wyprawy krzyżowe [online]. Wikipedia : wolna encyklopedia, 2[zasłonięte]009-05 10:32Z [dostęp: 2[zasłonięte]009-05 19:24Z]. Dostępny w Internecie: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wyprawy_krzy%C5%BCowe&oldid=17[zasłonięte]905