Ruch socjaldemokratyczny stanowi - tak historycznie, jak i współcześnie - istotny element zdecydowanej większości narodowych scen politycznych w Europie. Nie inaczej przedstawia się sytuacja w państwach postkomunistycznych, w których lewica, czy to wywodzaca się z poprzedniego reżimu, czy odrestaurowana, czy wreszcie zupełnie nowa, stała się jednym z głównych biegunów rywalizacji politycznej, zdolnym zarówno do wygrywania wyborów, jak i formowania rządów. Także w Polsce lewica o pokomunistycznej proweniencji okazała się zdolna do dwukrotnego przejęcia władzy (do jesieni 2011 r. nie udało się to żadnej innej partii), uczestnicząc w rządzeniu łącznie osiem lat. Od 2005 r. znajduje się ona jednak w defensywie. Nie tylko traci poparcie wyborców ale przestaje pełnić funkcje głównego bieguna rywalizacji międzypartyjnej. Już choćby z tego powodu przedstawienie ideowych i organizacyjnych problemów stojących przed polską lewicą po 1989 r. należy uznać za zasadne, a opublikowanie wyników badań nad ewolucją myśli programowej i strategii politycznych lewicy - za celowe.