1. Rosyjski panazjatyzm i podboje Rosji w Azji
2. Kolonizacja i ekspansja Rosji
3. Kraj Nadamurski
.4. Mongolia
5. Mandżur ja
6. „Żółta Rosja"
7. Korea.
8. Tybet
9. Chiny
10. Japonia
11. Szanse wojny

Władysław Gizbert-Studnicki (ur. w 1867 w Dyneburgu zm. 1953 w Londynie), polski polityk i publicysta niepodległościowy. W młodości byt działaczem socjalistycznym. Zesłany na Syberie. Po powrocie z zesłania wszedł do władz Polskiej Partii Socjalistycznej. Przeszedł następnie do ruchu ludowego, by ostatecznie stać się ideologiem ruchu narodowego. Porzucił jednak endecję, zrażony jej rusofilstwem.
W 1904 napisał książkę Od socjalizmu do nacjonalizmu, gdzie przedslawił przyczyn zmiany swoich poglądów. W 1910 wydał Sprawę polska, w której głosił potrzebę odbudów niepodległej Polski w oparciu o państwa centralne. Był zwolennikiem rozbicia Rosji, która okupowała 80% terytorium I Rzeczypospolitej (w granicach z 1772). Stał się jednym z najwybitniejszych przedstawicieli orientacji proniemieckiej. Był inicjatorem i współautorem aktu 5 listopada, ruszającego z martwego punktu budowę niepodległej Polski, na mocy którego utworzono Królestwo Regencyjne.
W II Rzeczypospolitej poświęcił się działalności publicystycznej, wydając szereg książek, m.in. w 1935 System Mityczny Kuropy a Polsku, która to praca wywołała w 1936 niepokój samego Wia-czesława Mołolowa. W 1938 wydał książkę Kwestia Czechosłowacji ii Racja Slunii Polski, a w czerwcu 1939 Wobec nadchodzącej drugiej wojny światowej, gdzie prognozował izolowana wojnę Polski z Niemcami i niewykonanie zobowiązań sojuszniczych wobec RP przez Wielką Brytanię i LYancję. Kieskę w wojnie, zdradę Zachodu, utratę ziem wschodnich Rzeczypospolitej i okupowanie Polski przez bolszewicką Rosję. Książka została skonfiskowana.
W październiku 1939 napisał do władz III Rzeszy Memoriał w sprawie odtworzenia Armii Polskiej i w sprawie nadchodzącej wojny nierniecko-sowieckiej, 20 stycznia 1940 napisał w Warszawie i wystosował Memoriał dla Rządu Niemieckiego w sprawie polityki okupacyjnej w Polsce, w którym protestował przeciwko nazistowskim metodom terroru i zbrodniom w Polsce. Wyjechał do Berlina i z memoriałem dotarł do Gebbelsa. Jednak został aresztowany po czym internowany przez Gestapo. Zwolniono go po klęsce Francji. Podtrzymywał nadal konlakty z władzami okupacyjnymi, wykorzystywał je do krytyki działań niemieckich wobec Polaków oraz do interwencji, niejednokrotnie skutecznych, w sprawach osób uwięzionych. Jego petycje zostały zignorowane. 10 lipca 1941 ponownie aresztowany przez Gestapo; uwięziony na Pawiaku, gdzie przebywał w więzieniu ponad rok. Władysław Studnicki był przeciwnikiem linii politycznej uznającej naiwnie Sowiely za „sojusznika naszych sojuszników", wywoływania Powstania Warszawskiego i wykrwawiania się Polskiego Podziemia. Uważał, że nasze zaangażowanie po stronie sojuszników było wystarczające w postaci działań Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, a nie ma sensu trwonić sił, gdy osamotnieni stoimy w obliczu nadchodzącej nowej okupacji i konieczności rychlej walki z komunistyczną przemocą.
Na emigracji nadal działał wyrażając swoje antykomunistyczne i niepodległościowe poglądy. Zmarł w 1953 w Londynie.
[opis wydawcy]