Wstęp

kwalifikowanym fachowcom wałego poprawiania metod dydak-;:-. oddają dobre pomoce naukowe rikże już wyszkolonym specjalistom, iy, który z biegiem lat mógł wypaść
Szybki rozwój nauki i zwiększający się ?. wiedzy, którą musi sobie przyswoić studiuj; tycznych. Duże usługi przy naliczaniu o (preparaty, ir.odele, atlasy). Z równym pfi-gdy zajdzie potrzeba przypomnienia sobie rx z pamięci.
Anatomia zwierząt — podstawowa nauka na wydziaiach weterynaryjnych — jest pierwszą dyscy­pliną medyczną, z którą styka się młodzież akademicka tych wydziałów. Studenci przyswajają sobie tę naukę morfologiczną na zajęciach prosektoryjnych, na których wizualnie zapoznają się z budową i położeniem narządów, tworzących poszczególne układy i okolice ciała zwierzęcia.
Dla klinicystów i lekarzy praktyków ważna jest anatomia w ujęciu topograficznym, a więc nauka omawiająca stosunki anatomiczne poszczególnych okolic ciała zwierzęcia.
Powszechnie wiadomo, że duże usługi przy nauce anatomii oddają młodzieży ryciny w podręczni­kach i atlasy. Jednakże dostępny materiał ilustracyjny jest raczej ubogi, na domiar zaś atlasy, których jest zresztą zbyt mało, zawierają wyłącznie tablice rysowane. Taka metoda ich wykonania stwarza, wydaje nam się, niebezpieczeństwo nie całkiem dokładnego przedstawienia właściwych stosunków ana­tomicznych. Przy wykonywaniu rycin autorzy niekiedy idealizują kształty i kolory narządów, a w celu nadania większej wyrazistości poszczególnym fragmentom i całemu rysunkowi często powiększają przestrzenie pomiędzy narządami; powstaje wówczas obraz, który może wyrobić u oglądającego mylne przekonanie o istnieniu przestrzeni wolnych, jakie przecież normalnie w organizmie nie występują. Przy tej metodzie wykonania tablic zachodzi też możliwość subiektywnego przedstawiania przez auto­rów poszczególnych struktur anatomicznych. Niektóre z nich, jeśli zostaną na rycinie szczególnie wy­eksponowane, mogą zmienić właściwy obraz stosunków anatomicznych przedstawianej okolicy ciała zwierzęcia.
Mankamenty te wyklucza fotografia. Dopóki dysponowano tylko czarno-białą techniką fotogra­ficzną, wykonanie atlasu tą metodą nie było możliwe, gdyż przy tego typu zdjęciach zacierały się róż­nice poszczególnych, mało kontrastowych struktur ciała zwierzęcia. Fotografia barwna eliminując nie­dostatki fotografii czarno-białej wydaje się stwarzać doskonałe warunki do opracowywania atlasów anatomicznych: najdokładniej oddaje układ, barwę i kształt narządów przedstawionej okolicy ciała. Toteż tę metodę uznaliśmy obecnie za najlepszą przy opracowywaniu „Atlasu anatomii topograficznej zwierząt domowycrr.
Niniejsza książka, przedstawiająca anatomię topograficzną owcy, jest pierwszą częścią naszego zamierzenia. Przy jej opracowywaniu posłużyliśmy się barwnymi fotografiami przekrojów zamrożonego ciała owcy, wykonanych w trzech płaszczyznach — poprzecznej, czołowej (poziomej) i strzałkowej (pionowej).

              Tytuł: OWCA Atlas anatomii topograficznej
zwierząt domowych


              Autor: Janusz Wefento Zbigniew Miiart Stanisław Szteyn


              Wydawnictwo i rok wydania: Raństwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne Warszawa 1973



              Stan: db zadarcia wierzchniej czesci okladki, brak tablicy numer 1 i jednej polowy tablicy 2 - cena wyjsciowa obnizona

              Oprawa: twarda

              Ilość stron i format: 224str.

              22,5x24cm

              Ilustracje: posiada

              Spis treści: