W starożytnej Grecji rokitnik ceniony był głównie jako przysmak i środek leczniczy dla koni. Młode liście i pędy rośliny dodawane do paszy sprawiały, że zwierzęta szybko przybierały na wadze, a ich sierść była gęsta i bardzo lśniąca. Znalazło to odzwierciedlenie w nazewnictwie rośliny. Jego nazwa rodzajowa (Hippophaë) składa się z dwóch słów greckich: hippos = koń, phaos = błyszczący. Silnie rozgałęziony krzew, osiągający wysokość ok 3 m. Wyglądem przypomina krzaczaste gatunki wierzb. Rośnie powoli, po 4 latach osiąga wysokość ok. 0,5 m.Młode pędy są zakończone ostrymi cierniami. Pączki jajowate, złocisto-miedzianego koloru. Młode gałązki koloru pączków, starsze srebrzystoszare. Pędy z cierniami tworzą boczne odgałęzienia w postaci cierni drugiego rzędu.

Liście lancetowate, wąskie i krótkoogonkowe, miękko, srebrzyście owłosione, z wierzchu szaro-zielone,pod spodem srebrzyste. Mają długość do 7 cm, brzegi lekko podwinięte. Kwitnie nasz bohater jeszcze przed rozwinięciem liści albo - rzadziej - równocześnie z nimi. Jest dwupienny. Męskie zielono-żółte kwiaty osadzone są po kilka (2-5) razem, żeńskie - pojedynczo. Idealnie nadaje się na każdej glebie, sadzony często na wydmach do zapobiegając erozją. Owoce lekko pomarańczowe pestkowce zaczynają dojrzewać pod koniec sierpnia, a naprawdę dojrzałe są mniej więcej na przełomie września i października. Ma niewielkie wymagania glebowe i jest odporny na mróz i suszę. Jest rośliną światłolubną i kwasolubną. Ponieważ nie przeszkadza mu zanieczyszczenie powietrza jest często sadzony, jako roślina ozdobna w miejskich parkach i przy ruchliwych ulicach.  

Lecznicze nim ma długie tradycje. Wodne wyciągi z owoców i liści rokitnika były szeroko stosowane w medycynie starożytnej do leczenia chronicznych chorób żołądka, w kroplach na serce, schorzeniach wątroby, dróg oddechowych, w gośćcu oraz najczęściej przy ropnych porażeniach skóry.

Surowcem wykorzystywanym w celach leczniczych są owoce a także pestki rokitnika. Rokitnik jest jedną z nielicznych roślin zawierających w miąższu owoców olej tłusty (8 do 12%) oraz prawdziwe bogactwo witamin i mikroelementów. Wśród nich są witaminy z grupy B, witamina E, F, K, P, kwas foliowy, karotenoidy, czyli prowitamina A, antocyjany, flawonoidy, fosfolipidy, sterydy (prowitamina D), garbniki, cukry, kwasy organiczne (cytrynowy, jabłkowy, nikotynowy), oraz makro i mikroelementy takie jak żelazo, bor, mangan i inne. Pestki zawierają do 12,5% oleju tłustego, witaminy B1, B2, i E oraz garbniki. Olej ten ma wysoką wartość odżywczą gdyż zawiera nienasycone kwasy tłuszczowe.

Przetwory z rokitnika są bardzo dobrym źródłem witamin, zwłaszcza witaminy C. Stosuje się je w profilaktyce i leczeniu infekcji bakteryjnych i wirusowych, stanów zapalnych, osłabienia odporności i biegunkach. Olej z owoców rokitnika goi oparzenia, odleżyny, leczy stany zapalne narządów rodnych oraz uszkodzenia i choroby skóry. Z owoców można wytwarzać dżemy, soki, przeciery. Zawiera dużo pektyn, powodujących żelowanie przetworów. Co ciekawe, podczas gotowania witamina C nie ulega rozkładowi, gdyż rokitnik nie posiada enzymu - askorbinazy - rozkładającego tę witaminę.

Wyciągi olejowe z owoców zaleca się w chorobach gorączkowych (wywołanych przez wirusy lub bakterie), stanach zapalnych układu pokarmowego i chorobie wrzodowej żołądka oraz dwunastnicy, w stanach zapalnych różnych narządów wewnętrznych, biegunkach, w okresie ciąży i karmienia, przy dolegliwościach gośćcowych, niewielkich krwawieniach, zakrzepowym zapaleniu żył, wysokim poziomie cholesterolu we krwi, schorzeniach skórnych, wypadaniu włosów.

Napary z liści używane są pomocniczo w leczeniu gośćca, stanów zapalnych przewodu pokarmowego. W ilościach 1-3 ml w stężeniu 5% olej z rokitnika podawany jest w iniekcjach domięśniowych jako środek wpływający na poprawę samopoczucia i działający regenerująco na organizm człowieka.

Owoce w postaci świeżej lub dżemów, konfitur i soków stosuje się zapobiegawczo jako naturalne źródło dobrze przyswajanej witaminy C, a także w przypadku licznych schorzeń wymagających zwiększonej ilości kwasu askorbinowego w organizmie.

Zewnętrznie wyciągi olejowe z owoców, ze względu na duże zawartości karotenów, tokoferoli i kwasów tłuszczowych stosuje się w oparzeniach, odmrożeniach, odleżynach, uszkodzeniach skóry przez promienie słoneczne i rentgenowskie, trudno gojących się ranach, stanach zapalnych skóry, grzybicach, zapaleniu pochwy i szyjki macicy, nadżerkach, do płukania w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła. Napary z liści wykorzystuje się do przemywania i okładów przy trudno gojących się ranach oraz w schorzeniach skóry.

Nalewka: owoce przepuścić przez sokowirówkę. Zalać czystą wódką tak, aby przykryła owoce. Zażywać po łyżeczce nalewki 3 razy dziennie.

Odwar: łyżkę świeżych owoców zalać ¼ l wody. Doprowadzić do wrzenia i trzymać na niewielkim ogniu pod przykryciem przez 20-30 minut, nie dopuszczając do wrzenia. Odcedzić. Pić po pół szklanki dosładzając do smaku miodem.

Olej: zmiażdżyć świeże owoce drewnianym tłuczkiem, odcedzić sok i odstawić go na dobę w chłodne miejsce. Na powierzchni soku utworzy się warstwa tłuszczu. Należy delikatnie zebrać go łyżką i wlać do ciemnego, szklanego naczynia. Pić codziennie po jednej łyżce.