Część 1 - DRZEWO RODOWE
Rozdział 1. Korzeń – programowania nowego człowieka
• Przesunięcie pierwszego odkształcenia umysłu – do kształcenia osobowości.
• U kolebki.
• Renesans lat pięćdziesiątych XX wieku: integracja Europy przesłanką świadomości europejskiej.
• Świadomość europejska przesłanką integracji Europy.
• Próba syntezy.
• Nowy człowiek – jakim powinien, a jakim nie powinien być.
• W sieci uniwersalizmu.
Rozdział II - Gałąź żydowska
• Trzy warianty interpretacji uniwersalizmu żydowskiego
• Żydzi Europie – Europa Żydom
Rozdział III - Gałąź rzymska – „Pax romana”.
Rozdział IV - Gałąź chrześcijańska
• Triada form
• Średniowieczna jedność Europy.
• Atrakcyjność w czasach nowożytnych.
Rozdział V - Gałąź niemiecka
• Skrajność i kompromisy.
• Wsparcie doktrynalne.
• Sojusznicy.
• Doktryny nie umierają
Rozdział VI - Gałąź wolnomularska
• Powszechność organizacji i jej filozofii
• Powszechność celów i strategii.
Rozdział IV - Odgałęzienie socjalistyczne.
• Zasięg uniwersalizmu socjalistycznego.
• Meandry strategiczne uniwersalizmu socjalistycznego.
• Koligacje i inspiracje.
Część II. - OWOCE
Rozdział IV - Ideolodzy – „Architekci” – Realizatorzy.
Richard Nikolaus.
Coudenhove – Kalergi
• Dom – szkoła – łoże.
• Doktryna.
• Utajona część doktryny.
• Na drodze do realizacji.
• Czy tylko enfant terrible?
Jan Monnet
Józef Hieronim Retinger
• Osoba.
• „szara eminencja” w akcji.
Robert Schuman
• „Skok w nieznane”.
• Entente cordiale.
Konrad Adenauer
• Pod maską panaeuropejską.
• Drugie oblicze kanclerza.
Alcido de Gasperi
Dochodzenie ojcostwa
Rozdział IV - Bilans półwiecza.
• Nakłady
• Wyniki
Posłowie
Indeks osobowy.
Indeks rzeczowy.

Przedrefendalna dyskusja na temat wejścia Polski do UE wykazała dobitnie, jak wielka jest w naszym kraju nieznajomość podstawowych zasad, jak wielką jest w naszym kraju nieznajomość podstawowych zasad, na których została oparta Unia i konsekwencji stąd wynikających. Ignorancję tę przejawił nie tylko tzw. Przeciętny Polak, ale także osoby aspirujące do przywódczej roli w społeczeństwie, a nawet niektórzy hierarchowie elit duchowych Narodu. Gdy np. wysoki dostojnik – zwolennik kompromisowej wersji chrześcijańskiego modelu zjednoczenia Europy – argumentował, że wejście Polski do Unii nie musi oznaczać utraty suwerenności, ponieważ „nikt nam tej suwerenności nie odbierze, jeśli jej samo nie oddamy”, to wykazywał brak podstawowych wiadomości o przedmiocie swej opinii. Faktem jest bowiem, że Polska nie współtworzyła, nie zakładała Unii Europejskiej, ale jedynie ubiegała się o członkostwo w niej jako w już istniejącym bloku państw we własnym systemie prawnym, którego nikt nie będzie zmieniał na nasze życzenie. Polska mogła go przyjąć lub nie, tzn. przystąpić do Unii lub nie. Nikt jej do tego nie zmuszał, lecz gdy się zdecydowała na wejście, musiała przyjąć cały tzw. Aequis communautaie, tzn. Dorobek prawny Unii, do której należy właśnie wymóg rezygnacji nowego członka Unii przede wszystkim z własnych uprawnień suwerennych w pewnych dziedzinach I określonych wypadkach na rzecz organów Unii. Następuje to niejako automatycznie prze samo przystąpienie do UE i nie wymaga uroczystego aktu rezygnacji z suwerenności.
(fragment książki)