Negatywne skutki tzw. efektu cieplarnianego możemy też ogra­niczyć, zwiększając absorpcję C02, np. w trakcie fotosyntezy poprzez m.in. zwiększenie udziału w strukturze zasiewów roślin wytwarzających dużą ilość biomasy. Dlatego też restrukturyzacja rolnictwa w kierunku nieżywnościowego wykorzystania płodów rolnych stała się istotnym ele­mentem wielu programów badawczych zarówno w Polsce, jak i w UE. Efektem tych badań była długa lista roślin uprawnych, które mogą zna­leźć zastosowanie w przemyśle, a w tym w energetyce. Stanowią one alternatywę dla rolników wobec nadprodukcji żywności. Stąd też wy­wodzą się problemy rolników, które mają wydźwięk społeczny. Równo­cześnie rośnie zapotrzebowanie na energię. Rosną też ceny energii, co w pewnym stopniu wynika z potrzeby ochrony środowiska przyrodniczego.

Biorąc powyższe pod uwagę, można stwierdzić, że dzięki rozszerze­niu produkcji biomasy roślin uprawianych na cele energetyczne, osiąg­nięte mogą zostać korzyści społeczne (lokalne zmniejszenie bezrobocia), gospodarcze (m.in. wzrost przychodowości gospodarstw rolnych) i środowiskowe (zamknięcie cyklu obiegu C0₂).

Potrzebę opracowania monograficznego podręcznika dotyczącego biomasy zgłaszali uczestnicy wielu konferencji, szkoleń i seminariów, dlatego postanowiono to zadanie zrealizować w ramach projektu prowa­dzonego od 1997 r. przez Akademię Rolniczą w Lublinie wspólnie z Mi­nisterstwem Rolnictwa i Rozwoju Wsi pt. „Wdrażanie nowych technolo­gii w zakresie wykorzystania produktów roślinnych jako materiału ener­getycznego".

Praca została podzielona na 9 rozdziałów, zaczynając od proble­matyki ogólnej, a kończąc na technologiach uprawy poszczególnych ga­tunków i finansowaniu tych przedsięwzięć. W pierwszym rozdziale są omówione tendencje rozwoju energetyki na świecie, w UE i w Polsce.

W rozdziale trzecim przedstawione zostały ogólne warunki uprawy roślin energetycznych w Polsce, których technologie zostały przedstawione w 5 kolejnych rozdziałach. W niniejszej monografii omówione zostały prawie wyłącznie rośliny wieloletnie (drzewa, wierzba wiciowa, topinambur, ślazowiec pensylwański, kostrzewa trzcinowa, mozga trzcinowata, trzcina, palczatka Gerarda, miskant olbrzymi i cukrowy oraz spartinapreriowa i inne). Taki dobór gatunków wynikł głównie z potrzeby zagospodarowania gruntów odłogowanych i generalnie nieużytkowanych rolniczo. Publikacja kończy się rozdziałem informującym o możliwych źródłach finansowania na zasadach preferencyjnych. Autorzy podręcznika posłużyli się przykładami z praktyki, dokumentując to licznymi fotografiami.