Dystrybutor: universal music poland
Nośnik: 1 CD

Przesyłka już od 6,49 zł.

Koncert skrzypcowy powstał w przeciągu kilku tygodni w lecie 1878 roku podczas wakacyjnego pobytu Brahmsa w austriackim Pörtschach nad jeziorem Wörthersee. Ta wersja posiadała cztery części, a partia solowa przeznaczona była dla przyjaciela kompozytora, skrzypka, Josepha Joachima (1[zasłonięte]831-19). Joachim odpisał zachwycony na list i zaproponował kilkudniowe spotkanie w celu domówienia szczegółów. W tym czasie Brahms zmienił zdanie co do środkowych części Koncertu i wysłał odpowiedź z właściwym sobie dowcipem: Środkowe części są straszne. Napisałem w zamian za nie kiepskie adagio. Odrzucone Scherzo znalazło się potem w II koncercie fortepianowym, a "kiepskie adagio" stało się jednym z najpiękniejszych powolnych odcinków w całej twórczości Brahmsa.

Premiera odbyła się w Nowy Rok 1879 roku w Lipsku z Joachimem w roli solisty. Reakcja krytyki nie była do końca entuzjastyczna, częściowo dlatego, że odnajdywano w ostatniej części rzekomo zbyt duże podobieństwo do Tańców węgierskich. Hans von Bulow powiedział: Bruch napisał koncert na skrzypce, a Brahms przeciwko skrzypcom. Ale wirtuoz światowej wiolinistyki, Bronisław Huberman, tak zripostował: Koncert Brahmsa nie jest przeciwko skrzypcom, a na skrzypce przeciwko orkiestrze. W walce tych nierównych sił zwyciężają skrzypce.

Fascynacja Brahmsa muzyką węgierską datuje się na ok. 1850 rok, kiedy sławny cygański skrzypek, Eduard Remeneyi poprosił kompozytora, by ten został jego oficjalnym akompaniatorem. Umiejętności fortepianowe Brahmsa były bardzo duże. Legenda głosi, że podczas jednego z koncertów, grając na rozstrojonym pianinie, poradził sobie, transponując wszystko o półtonu. Wpływ, jaki wywarły na nim występy z Remenyim i wykonywanie z nim muzyki popularnej zaowocował serią Tańców węgierskich napisanych w latach 1[zasłonięte]852-18.

Te proste kompozycje zrobiły w niedługim czasie furorę w kręgach akademickich. Brahms, podobnie jak Liszt w swoich słynnych rapsodiach, pomylił się pod względem pochodzenia opracowanych melodii. Nazwał je węgierskimi, jednak de facto noszą one wyraźne znamiona stylu muzyki cygańskiej. Właściwa muzyka węgierska została ujęta w XX wieku w twórczości Beli Bartóka i Zoltana Kodaly'a.

Bez względu jednak na to, jakie jest faktyczne pochodzenie melodii opracowanych w cyklu Tanców węgierskich, nieodparte piękno tych miniatur napisanych pierwotnie na cztery ręce leży w uroku i nośności ich melodii. Niebywała popularność tych kompozycji sprawiła, że do Brahmsa zwrócił się w pewnym momencie wydawca, Simrock, z prośbą o zorkiestrowanie trzech tańców spośród całego zbioru (nr 1, 3 i 10). Z czasem jednak cały cykl doczekał się instrumentacji i w opracowaniu na orkiestrę wykonywany jest do dziś zdecydowanie częściej niż oryginalna wersja fortepianowa.

1. I Allegro non troppo / Koncert skrzypcowy D-dur op. 77
2. II Adagio
3. III Allegro giocoso, ma non troppo vivace — Poco pi? presto
4. g-moll nr 1, ork. Brahms / Tańce węgierskie
5. d-moll nr 2, ork. Fischer
6. F-dur nr 3, ork. Brahms
7. fis-moll nr 4, ork. Fischer
8. g-moll nr 5, ork. Fischer
9. Des-dur nr 6, ork. Parlow
10. A-dur nr 7, ork. Fischer
11. a-moll nr 8, ork. Schollum
12. e-moll nr 9, ork. Schollum
13. F-dur nr 10, ork. Brahms