Monologi trzech kobiet, które, być może, spotykają się w barze w pewnej nadmorskiej miejscowości.

   Trzy opowieści przeplatają się i uzupełniają. Jedna z bohaterek mówi o walkach Chorwatów w 1995 roku, pozostałe o trudnych warunkach powojennego życia. Ich wypowiedzi składają się na obraz wojny widzianej oczami kobiet. Wojny, która nie jest konfliktem idei, zderzeniem nacjonalizmów czy walką o wolność - miejsce ideologii zajmują tu konkrety. Wojna burzy bezpieczny porządek codzienności, pokój nie przywraca tego porządku. Kobiety czują się oszukane i zdradzone, odarte ze złudzeń i pozbawione nadziei. Są wściekłe i pełne bólu. Ivana Sajko pozwala im ten ból wykrzyczeć.

Monologi zostały opatrzone przypisami - cytatami z artykułów prasowych, urzędowych dokumentów i aktów oskarżenia, wskazujących prawdziwe osoby, daty i miejsca. W tej książce język fikcji przenika się z językiem faktów, czyniąc ją tym bardziej gorzką i oskarżycielską.

Pisanie jest dla mnie terytorium gniewu terytorium walki, w której nieustannie usiłuję wymknąć się modelom i przymusom, nie tylko poprzez to, co piszę, ale i jak piszę.

Ivana Sajko

Rio bar jest powieścią polifoniczną, w której trzy głosy opowiadają o gnijącej, stęchłej ikebanie drażliwych punktów, oznak deformacji i anomalii wojny w Chorwacji, a także czasu po wojnie. Zbrodnie wojenne po obu stronach, panoszenie się bezkarnych kryminalistów, ksenofobia, krach gospodarki, brak perspektyw, mafijne porachunki, ponure losy uchodźców i ludzi zaginionych - to tylko niektóre z tematów, które porusza Ivana Sajko.

Božidar Alajbegović, audycja „Bibliovizor", III Program Radia Chorwackiego

  Polityka nie jest ważna. To właściwie nieistotne, w jakim kraju żyjemy i kto nim rządzi. Ivana Sajko mówi, że istotniejsza jest nienawiść, która wystarczy, by przekroczyć wszelkie granice i popchnąć ludzi w stronę autodestrukcji i masowej zagłady.

„The Age"

   Chorwacka autorka tworzy wielki monolog brzmiący jak litania, w którym opowieść Europejki uzupełniona zostaje przez wyimaginowaną, empatyczną historię kobiety-kamikadze tuż przed samobójczym zamachem. Poprzez zderzenie tych dwóch, pozornie odległych rzeczywistości Ivana Sajko pyta o przyczyny przepaści między tym, co prywatne, osobiste, głęboko intymne, a światem narzuconych reguł i wspólnotowych kodeksów. To krzyk rozpaczy w imię kobiecego doświadczenia, dławionego nie tylko przez fundamentalistyczne restrykcje, ale przez równie opresywny medialny spektakl współczesnej kultury.

ze strony Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie