RAVI SHANKAR & PHILIP GLASS - PASSAGES

ORYGINALNE  WYDANIE  SYGNOWANE BY PRIVATE INC. RECORDS  1990 R.

STAN - BDB

Pandit Ravi Shankar właśc. Rabindra Shankar Chowdhury (ur. 7 kwietnia 1920 w Waranasi, zm. 12.12.2012 w San Diego) to indyjski kompozytor i wirtuoz gry na sitarze, jeden z najsłynniejszych muzyków indyjskich na świecie. Uprawia muzykę związaną z tradycją północnych Indii.

W dzieciństwie wraz młodszym bratem Uday Shankarem (tancerzem) i ojcem przeniósł się do Europy. W 1930 przeprowadził się do Paryża. W 1938 powrócił do Indii i zaczął kształcić się jako muzyk. Jego mistrzem był Ustad Baba Allauddin Khan.

W 1954 r. pierwszy raz publicznie wystąpił poza Indiami, grając na sitarze w Związku Radzieckim, a potem w Europie Zachodniej i w USA. Szerszej publiczności, zwłaszcza młodzieżowej, stał się znany szczególnie od czasu, kiedy członek grupy The Beatles, George Harrison zainteresował się grą na sitarze w 1965 roku. Wskutek kontaktu z Harrisonem Ravi Shankar został zaproszony w 1967 r. do występu na festiwalu muzyki pop w Monterey w Kalifornii, jak również występował w Woodstock w 1969 r. 5 czerwca 1972 George Harrison i Ravi Shankar zostali uhonorowani przez UNICEF nagrodą „Child is Father to the Man” w podziękowaniu za ich wkład w pomoc dotkniętemu głodem Bangladeszowi.

Ravi Shankar współpracował z wieloma muzykami zachodnimi, m.in. z Philipem Glassem, Yehudi Menuhinem, czy z wirtuozem fletu Jean Pierre Rampalem. Jest ambasadorem muzyki i kultury hinduskiej w świecie zachodnim. Dzięki niemu muzyka hinduska stała się znana i ceniona na całym świecie. Ravi Shankar raz odwiedził Polskę i dał jeden koncert w filharmonii w Warszawie (na początku lat 1990-tych)

Philip Glass urodził się 31 stycznia 1937 roku w Baltimore w stanie Maryland, USA. W wieku sześciu lat zaczął uczyć się gry na skrzypcach, w ośmiu na flecie. Ukończył matematykę i filozofię na uniwersytecie w Chicago (1956). Potem postanowił zostać kompozytorem i wstąpił do Julliard School w Nowym Jorku.

Uzyskał stypendium Fulbrighta i w latach 1[zasłonięte]963-19 studiował w Paryżu pod kierunkiem Nadii Boulanger. Tam odkrył muzykę indyjską, która wpłynęła na kształt jego późniejszej twórczości - „minimalistyczną” wizję muzyki. W 1965 roku poznał Ravi Shankara - wirtuoza gry na sitarze. To spotkanie skłoniło go do głębszych studiów nad tradycyjną muzyką Indii i Tybetu. W 1966 wyjechał do Indii północnych, gdzie spotkał się z uchodźcami z Tybetu. Wywarło to bardzo duży wpływ na jego pracę i nie tylko: został buddystą, a w 1972 spotkał się z Dalajlamą i stał się gorącym orędownikiem sprawy tybetańskiej. Glass zajmował się również muzyką północnej Afryki; w latach 80. zaczął współpracę m.in. z Foday Musa Suso - dzięki niemu na płytach Glassa zaczęły pojawiać się afrykańskie i arabskie motywy. Po powrocie do Nowego Jorku wykorzystał w swojej pracy orientalne techniki.

Na przełomie lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych Glass współpracował z kanadyjskim strukturalistą Michaelem Snowem oraz z Robertem Wilsonem przy jego przedsięwzięciach teatralnych (najsłynniejszy efekt tej współpracy to opera Einstein on the Beach).

Popularność zyskał jako kompozytor muzyki filmowej do eksperymentalnych dzieł dokumentalnych Godfreya Reggio: Koyaanisqatsi (debiut w roli kompozytora filmowego), Anima Mundi, Powaqqatsi (we współpracy m.in. z Foday Musa Suso) i Naqoyqatsi. Stworzył także muzykę do biograficznego filmu Errola Morrisa „Krótka historia czasu” (opowiadający o Stephenie Hawkingu) oraz do pierwotnie niemego filmu Dracula (1931) Toda Browninga.

Glass został nominowany do Oscara i Złotego Globu za muzykę do filmu Martina Scorsese Kundun, a także do filmu Stephena Daldry „Godziny”. Zdobył Złoty Glob za kompozycję do Truman Show. Jest także bohaterem jednej z części projektu Four American Composers Petera Greenawaya (1983).

Skomponował cykl piosenek do słów Davida Byrne’a, Paula Simona, Laurie Anderson oraz Suzanne Vegi („Songs from Liquid Days”). W oparciu o twórczość Davida Bowie i Briana Eno Glass stworzył symfonie Low oraz Heroes. Owocem współpracy z Ravi Shankarem jest płyta Passages.

W 1968 roku stworzył własny zespół - Philip Glass Ensemble; oprócz tego współpracował z kwartetem smyczkowym Kronos Quartet (m.in. przy muzyce do filmu Dracula) oraz z zespołem Uakti.

Najnowsze utwory Glassa to Symphony No. 6 (Plutonian Ode), skomponowana do wiersza Allena Ginsberga o tym samym tytule na zamówienie Carnegie Hall w ramach obchodów sześćdziesiątych piątych urodzin kompozytora, oraz opera Galileo Galilei, która powstała na zamówienie Goodman Theater w Chicago.

PEŁNE ZESTAWIENIA TRACKÓW NA JEDNYM Z ZDJĘĆ .