Pozycja ta jest dość kontrowersyjna, gdyż zawiera osobiste przemyślenia autora na temat życia i bieżących spraw, które dzieją się w naszym kraju, a także te z przeszłości. Autor ciekawie połączył prozę z poezją i tekstami piosenek, całość tworzy nietuzinkową formę wypowiedzi. W rozmyślaniach autorach da się zauważyć ogromną dawkę emocji, emaptii i chyba trochę frustracji ze względu na bezsilność w różnych kwestiach społecznych. Dajmy na to jego wypowiedź na temat in vitro jest dość ciekawa, można się z nią zgodzić lub nie, ale na pewno nie przejdziemy obok niej obojętnie. Uważa on bowiem, że ta forma rozmnażania powinna być niejako „obowiązkowa”. Dlaczego? Jego odpowiedź jest prosta. Otóż pary, które starają się o zapłodnienie in vitro przechodzą szereg badań od medycznych po psychologiczne, które mają wykazać czy nadają się na rodziców, czy ich dzieci będą zdrowym elementem naszego społeczeństwa… W końcu ta metoda spowoduje kontrolowaną liczbę urodzin, a tym samym ograniczy urodzenia w rodzinach patologicznych. Oczywiście każdy z nas może się z tym zgodzić lub nie, odezwą się głosy, że to łamanie praw człowieka itp. Teksty nie są też pozbawione mocniejszych wyrażeń, które mogą razić lub nie.  Rysunek na froncie książki przedstawia pewnego „ludka”, siedzącego na ławce z torbą na głowie. Nic nie widzi, nic nie słyszy (tu brakuje trzeciej formy: nic nie mówi J ) w barwach czarno- białych. Chyba w sumie adekwatne do treści..