Kompozycje Augustyna są tym trudniejsze do zaszufladkowania, że wymykają się wszelkim kanonom poprawności - ani to postsocrealizm w wydaniu sakralnym bądź narodowym, ani hołubiony mainstream muzyki współczesnej. Co gorsza, jeśli wsłuchać się głębiej w dowolny utwór Augustyna - w nadziei, że uda się w nim wytropić nieomylne znamię stylu - już po chwili czeka nas niespodzianka. Augustyn do tego wszystkiego ma jeszcze poczucie humoru i rzadko mu się zdarza chwytać za pióro bez anegdoty.