Oko cyklonu, podobnie jak wszystkie powieści White'a, cechuje namiętne dociekanie prawdy o człowieku, choćby ta prawda

była bardzo gorzka, obnażanie najskrytszych ludzkich myśli, pragnień i motywów działania.

Autor porusza w niej takie odwieczne tematy, jak miłość, samotność, starość i śmierć, kreśląc niezapomniany portret bohaterki,

osiemdziesięciosześcioletniej staruszki, oślepłej i sparaliżowanej, którą przybyłe z Europy dzieci zamierzają oddać do domu starców.

Ta kobieta, słynna niegdyś z piękności, uroku i iteligencji, nadal bardzo bogata, przec całe życie siała wokół siebie spustoszenie,

żądając od innych miłości, sama jej dać niezdolna, despotyczna, próżna, zmysłowa. Mimo, iż taka wydaje się dzieciom i wielu

osobom, które ją znają, to jej właśnie danym było dostąpić objawienia podczas burzy w samym oku cyklonu.