Po raz pierwszy na jednej płycie zebrano kompozycje na głos i kwartet smyczkowy trzech najważniejszych twórców Drugiej Szkoły Wiedeńskiej. W programie recitalu znalazły się m.in: odrzucona przez Antona Weberna bagatela na głos i kwartet smyczkowy („Langsam. Schmerz immer, Blick nach oben”), opublikowana dopiero 20 lat po śmierci kompozytora oraz „Largo desolato” ze „Suity lirycznej” Albana Berga w wersji wokalno-instrumentalnej. Dedykowana Ziemlinskiemu suita została wykonana po raz pierwszy przez Kolisch Quartet w styczniu 1927 roku. W 1977 roku odkryto alternatywną wersję partytury ostatniej części dzieła opatrzoną dodatkową partią wokalną. Za tekst posłużył wiersz „De Profundis clamavi” Baudelaire'a z tomu “Kwiaty zła”, w tłumaczeniu Stefana George'a. Wersja instrumentalno-wokalna została wykonana po raz pierwszy w 1979 roku (43 lata po śmierci Berga). Kwartetowi Diotima towarzyszą znakomite śpiewaczki: sopranistka Sandrine Piau (Schoenberg) oraz kontralt Marie-Nicole Lemieux (Weber, Berg).

„Bagatela” Weberna oraz „Largo desolato” Berga w wersji wokalno-instumentalnej ukazują się na płycie po raz pierwszy.

Quatuor Diotima należy do najwybitniejszych kwartetów smyczkowych specjalizujących się w muzyce współczesnej. Zespół zaczerpnął swoją nazwę od jednego z dzieł Luigiego Nono - „Fragmente-Stille, an Diotima”. Kwartet współpracuje z wieloma współczesnymi kompozytorami (m.in. Helmutem Lachenmannem, Brianem Ferneyhoughem oraz Toshio Hosokawą), a swoje kompozycje dedykowali mu Alberto Posadas, Gerard Pesson, Emmanuel Nunes oraz James Dillon. Diotyma wykonuje również kompozycje klasyczne, mając w repertuarze dzieła Beethovena, XIX-wieczną muzykę francuską oraz utwory kameralne z początku XX wieku. Debiutancka płyta kwartetu z kompozycjami Lachenmanna oraz Nono zdobyła nagrodę Coup de Coeur Academii Charles Cros oraz Diapason d’Or 2004 w kategorii „odkrycie”. Interpretacje kwartetów Onslowa z 2009 roku zostały entuzjastycznie przyjęte przez krytyków (m.in. Nagroda Diapason d’Or).