W 1957 roku 24-letni Henryk Mikołaj Górecki skomponował Sonatę op. 10 na dwoje skrzypiec, którą zadedykował poślubionej dwa lata później Jadwidze Rurańskiej. To wczesne dzieło nosi już znamiona późniejszych arcydzieł jednego z najwybitniejszych XX-wiecznych twórców: ostre kontrasty, gwałtowne akcenty (cz. I), żywo pulsujący, rytmicznie prowadzony dialog (cz. III) czy liryczna, niezwykle subtelnie kształtowana (w niewyszukanej rytmice), utrzymana w dynamicznych odcieniach piana fraza (cz. II).

Każdy z tych elementów może być także postrzegany jako zalążek późniejszych kompozycji, stanowiących mocne akcenty w XX-wiecznej literaturze symfonicznej, jak na przykład Scontri (1960) czy niezwykle uduchowiona III Symfonia (1976).

Niniejsza transkrypcja na dwie altówki jest wyłącznie przepisaniem dzieła o kwintę niżej, co w żadnym stopniu nie umniejsza jego koncepcji, lecz przydaje mu nieco głębszego brzmienia. W wydaniu podano również propozycję aplikatury. [Bogusława Hubisz-Sielska]