Akcja filmu opartego na motywach opowiadań Petra Šabacha, rozgrywa się w latach 80. Opowiada o dwóch diametralnie różnych rodzinach: rzeźbiarza Máry i towarzysza Břečki, dyrektora szkoły podstawowej. Pierwsza z nich prześladowana jest przez reżim, druga wesoło płynie z głównym prądem. Obok rodziców w filmie pojawiają się dorastające dzieci, które mają własne zdanie na temat ich postaw. Włóczą się bez celu po przedmieściach, chodzą na wagary, a czas zabijają marzeniami o wspólnej ucieczce poza granice codzienności. Tytuł filmu Pupendo zainspirowany został dziecięcym rytuałem inicjacyjnym. Dla reżysera Jana Hřebejka i scenarzysty Petra Jarchovskiego pupendo stanowiło chleb powszedni życia szkolnego za komuny. Doświadczyli zarówno roli ofiary, jak i kata...

Film charakteryzuje gorzko-komiczna groteskowa przesada. Dzięki galerii najróżniejszych typów ludzkich Pupendo nawiązuje do teraźniejszości. Bo chociaż zmienia się kontekst czasowy, wewnętrzne postawy i dylematy, tak samo jak konflikty pokoleń, są wieczne. Podstawowym budulcem filmu są sytuacje, których poezja, prawdziwość i humor wynikają z doskonałej pracy z aktorem charakteryzującej wszystkie filmy Hřebejka. Rolę głuchoniemego Mateja reżyser powierzył rzeczywiście niesłyszącemu Lukašowi Baborskiemu.