L I K W I D A C J A KOLEKCJI
=====================================
PUCHAR SPORTOWY – STARY (XXw)
Puchary takie wręczano za zdobycie pierwszego miejsca w
poszczególnych dyscyplinach lekkoatletycznych z okazji
MISTRZOSTW JUNIORÓW w Świdnicy- 1958 r.
Puchar ten wręczono za zdobycie pierwszego miejsca w skoku wzwyż ( 171 cm ! ! !)
====================================
foto -zdjęcie z oryginału.
Parametry:
Wysokość puchary -190 mm ,
Wysokość ze stopą -220 mm ,
Wysokość całkowita -310 mm ,
Stopa z drzewa bukowego, brązowa, lakierowana
o wymiarach 60 x 60 x 30 mm ,
Średnica czaszy - 85 mm ,
Czasza i Trzon – chromowany ,
Czasza- stożkowa uwieńczona miedzianym laurowym wiecem,
Trzon –dwuczęściowy w postaci dużego kielicha
Waga bez opakowania -0, 245 kg .
Ładny stan zachowania . Ślady użytkowania -do wyczyszczenia,
a właściwie wypolerowania.
Poza tym - stan dobry.
======================================================================================
HISTORIA -dla pasjonatów:
Wyniki w skoku wzwyż w 1958 wyglądały następująco :
MISTRZ POLSKI - KAZIMIERZ FABRYKOWSKI -1.95 cm oraz V.MISTRZ – JANUSZ SKUPNY -1.95 cm
MISTRZ EUROPY- RICARD DAHL ( SZWECJA) -2.12 cm
Puchar sportowy – trofeum przyznawane w nagrodę za zwycięstwo, bądź za wywalczenie drugiego lub trzeciego miejsca.
Ciekawostki ortograficzne – wyrażenia PUCHAR
Do reformy pisowni (1936r) PUCHAR zapisywany był jako "puhar" (tak jak w innych językach słowiańskich: np. czeski i słowacki pohár). Wiele osób uznało nową pisownię za bezpodstawną i sprzeczną entomologią
Do nowej wersji nie chciał się dostosować np. prof. H. Steinhaus i w jego „ Kalejdoskopie Matematycznym” z 1954 r. można znaleźć notę od wydawcy: "pisownia wyrazu puhar utrzymana na życzenie autora. Dzisiaj zagorzałym obrońcą starej pisowni jest Janusz Korwin -Mikke
Oceniając rzecz obiektywnie, sprawa pisowni wygląda nieco inaczej. Nie jest tak, jak by się wydawało, że do reformy ortograficznej pisano "puhar", a po reformie nagle narzucono pisownię "puchar". Otóż wcześniej funkcjonowały obie formy ortograficzne. Kolejne edycje Słownika Języka Polskiego Lindego dopuszczają obie formy pisowni, również tzw. słownik wileński (1861) oraz słownik warszawski (1[zasłonięte]900-19) jako poprawne podają zarówno "puhar", jak i "puchar". W roku 1936 po prostu zdecydowano się na wybór jednej istniejących już form.
Świdnica (łac. Svidnica, niem. Schweidnitz, czes. Svídnice)
Miasto powiatowe i gmina w woj. dolnośląskim . Miasto leży historycznie na Dolnym Śląsku, na Przedgórzu Sudeckim, nad rzeką Bystrzycą. Od 2004 r. siedziba diecezji świdnickiej. Świdnica wchodzi w skład Aglomeracji Wałbrzyskiej.
Osada wspominana już w 1243 - po raz pierwszy wzmiankowana jako miasto już 3 września 1267 roku. Niegdyś stolica księstwa świdnicko-jaworskiego. Obecnie ośrodek przemysłowy (rozwinięty przemysł motoryzacyjny, elektrotechniczny, maszynowy oraz spożywczy), z jedynym w Polsce Muzeum Dawnego Kupiectwa oraz instytucjami kultury i oświaty, Miejskiego Ośrodka Sportu i Rekreacji. Według danych z 2010 r. Świdnica była siódmym co do wielkości miastem województwa.
Według danych z 31 grudnia 2011 r. miasto miało 60 213 mieszkańców
Świdnica położona jest w południowej części województwa dolnośląskiego w powiecie świdnickim na Równinie Świdnickiej nad Bystrzycą. Leży na skraju Sudetów oraz Gór Wałbrzyskich na wysokości od 225 do 265,9 m n.p.m.
Według danych z 1 stycznia 2012 roku powierzchnia miasta wynosiła 21,76 km Miasto stanowi 2,93% powierzchni powiatu.
Według danych z roku 2002 Świdnica ma obszar 21,76 km², w tym: użytki rolne 41%, użytki leśne 1%
Nazwa „Świdnica” wywodzi się od staropolskiej nazwy krzewu świdwy oznaczającej jeden z jadalnych rodzajów derenia. Jest to więc nazwa ściśle związana z położeniem topograficznym miasta.Herb Świdnicy – Czteropolowy herb Świdnicy został przywrócony przez Radę Miejską w dniu 28 stycznia 1999 roku. Na tarczy podzielonej na cztery równe pola, w czarnych polach – pierwszym i czwartym – znajduje się złota korona, w drugim polu srebrnym czerwony gryf, a w trzecim srebrnym polu czarny dzik.
Hejnał Świdnicy – Uchwałę o ustanowieniu hejnału Rada Miejska w Świdnicy przyjęła 29 czerwca 2000 roku. Autorem jest świdnicki kompozytor Marek Banaszczyk.
Podczas prac archeologicznych prowadzonych na terenie powiatu świdnickiego odkryto w Świdnicy ślady osady plemion z kręgu kultury łużyckiej (lata około 1200 – 300 p.n.e.) oraz rozległe cmentarzysko ciałopalne z bogato wyposażonymi grobami. Po okresie wielkich migracji ludów na obszarze tym gospodarowało plemię Ślężan. Około roku 990 obszar obecnej Świdnicy został włączony do państwa Polan przez księcia Mieszka I.
od 1267 roku określana jest jako miasto. Inicjatorem lokacji była księżna Anna żona Henryka Pobożnego albo jej syn Henryk III. Za rządów książąt wrocławskich 1[zasłonięte]242-12 Świdnica otrzymała szereg przywilejów przyśpieszających rozwój miasta. W latach 1[zasłonięte]290-13 Świdnica była stolicą niezależnego księstwa świdnicko -jaworskiego, którym rządzili książęta piastowscy i które uczynili jednym z najpotężniejszych na Śląsku.W końcu XIV wieku Świdnica była największym po Wrocławiu miastem śląskim, liczył ponad 8000 mieszkańców. Produkcja piwa stała się obok wyrobu sukna podstawowym artykułem eksportu. „Piwnice świdnickie” znajdowały się między innymi we Wrocławiu, Krakowie, Pradze, Pizie, Heidelbergu.
W 1392 po śmierci Agnieszki – wdowy po Bolku II – Świdnica przeszła w ręce królów czeskich. W 1428 roku ruch husycki przybrał charakter powstania. Świdnica w porozumieniu z radą miejską Wrocławia skutecznie go zwalczała. W 1520 wybuchło powstanie rzemieślników skupionych w cechach. Patrycjat podstępem zwabił do Wrocławia przywódców ruchu i tam ich stracono, mimo to nie odzyskał całkowitej władzy.W 1526 Świdnica wraz z całą ziemią śląską przeszła pod rządy Habsburgów W trakcie trwania wojny trzydziestoletniej miasto było wielokrotnie oblegane, czego skutkiem były wielokrotne pożary oraz wybuch epidemii.
