Głównym zbożem chlebowym w Polsce, podobniejak w większości krajów świata, jest pszenica zwyczajna. Na mniejszą skalęużytkowane są w kierunku konsumpcyjnym inne zboża, jak: żyto, jęczmień, owies,proso i gryka. Niestety, coraz wyraźniej widoczne jest zmniejszanie sięróżnorodności gatunkowej zbóż konsumpcyjnych. Taka tendencja zauważalna jestzarówno w światowej, jak i krajowej strukturze produkcji tej grupy roślin. Abyprzeciwdziałać wspomnianemu zjawisku, podejmowane są próby przywracania douprawy dawnych taksonów, które zachowały się lokalnie w uprawie. Jednym z nichjest stara forma pszenicy orkisz, która jeszcze w XIX wieku była szerokorozpowszechniona w Europie, a niespełna 100 lat temu została wyparta przezplenniejszą, nagoziarnistą pszenicę zwyczajną. Uprawa innego gatunku -pszenicy twardej - przenoszona jest natomiast z głównych dotychczasowychcentrów do upraw lokalnych.
Niniejsza monografia-poradnik wspieradążenia do zachowania różnorodności żywnościowych surowców zbożowych orazupowszechniania metod ich produkcji. Jest ona poradnikiem skierowanym przedewszystkim do producentów ziarna pszenicy zwyczajnej, orkiszowej i twardej, apośrednio do wytwórców środków do uprawy, użytkowników ziarna technologicznegooraz różnych rodzajów mąk i przetworów pszennych. Szczegółowo przedstawiono wnim wymagania dotyczące siedliska, charakterystykę nowych odmian orazagrotechniczne czynniki plonotwórcze (przedplon, uprawę roli, siew i nawożenie)oraz plonochronne (regulację zachwaszczenia oraz populacji szkodników i chorób,zbiór), a także zasady produkcji materiału siewnego. Omówiono skup i ocenęsurowca oraz przerób i wykorzystanie ziarna oraz produktów pszennych w żywieniuczłowieka i zwierząt. Zarysowano także problem bezpieczeństwa zdrowotnegoziarna pszenic (mikotoksyny, pozostałości pestycydów i inne) na podstawieaktualnych rozporządzeń polskich i unijnych.
Zalecenia prezentowane w tym poradnikuopracowano na podstawie najnowszej literatury tematycznej i doświadczeńwłasnych Autorów. Mamy nadzieję, że z książki będą mogli skorzystać takżedoradcy zarządzający produkcją i skupem ziarna, firmy dystrybujące środkiprodukcji, zakłady młynarsko-przetwórcze, a także uczniowie i studencikierunków rolniczych.