Gordon Freeman po trzech latach egzystencji pecetowej pojawil sie na Playstation 2. Z oryginalu zachowano oczywiscie caly tryb dla samotnego gracza. W ogromnej bazie wydobywczo-naukowej cos poszlo nie tak, jak powinno podczas pewnego eksperymentu w którym brales udzial; przez przypadek otworzylo sie przejscie do innego swiata. Okazalo sie, ze stamtad przybyly dziwne istoty. Odtad dzieki sporemu arsenalowi broni, bedziesz musial radzic sobie z przybyszami, a w dalszej czesci gry przyjdzie Ci takze walczyc z wyslannikami rzadu, który chce zataic cala sprawe. Half-Life byl pierwsza taka strzelanina, która zaciekawila swoja fabula. Przez to stal sie przelomowy i atrakcyjny. Doszla do tego jeszcze wysoka jak na tamte czasy inteligencja przeciwników i znakomitym recenzjom nie bylo konca. W dzisiejszych czasach Half-Life juz nie zachwyca. Grafika jest prosta, choc trzeba przyznac, ze prezentuje sie na Playstation 2 lepiej niz na PC, glównie ze wzgledu na to, ze w koncu obie wersje dzielily 3 lata rynkowego bytu. Wersja PS2 oferuje tez szereg misji dla dwóch graczy w trybie cooperative i plansze przeznaczone naturalnie do walki przeciwko sobie. Szkoda, ze w Half-Life’ie nie znajduje zastosowania multitap, wiec o grze w 3,4 osoby mozemy zapomniec. Ta gra jest dosyc dluga jak na swój gatunek, ale potrafi tez zmeczyc gracza, glównie w koncowych misjach. Dodatkowe tryby, które staly sie dobrodziejstwem wersji PS2 raczej blakna przy dobrym scenariuszu, który oferuje rozgrywka dla 1 gracza. To wlasnie ten tryb pozostal sila tego tytulu.