Święta Hildegarda była osobą absolutnie wyjątkową, nie tylko na tle swoich czasów. Można ją zaliczyć do największych geniuszy Średniowiecza oraz do elitarnej grupy najwybitniejszych kobiet wszechczasów. Znała działanie lecznicze wielu roślin, które opisano dopiero wiele wieków później. Uzdrawianie człowieka postrzegała w kontekście całej przyrody. Stworzyła koncepcję integralnego współdziałania wszystkich pierwiastków w człowieku, w którym, jak w zwierciadle, odbija się cały kosmos. Hildegarda, w swoich pismach, ukazuje człowieka jako 'mikrokosmos', istniejący w ścisłym oddziaływaniu z czterema żywiołami: ogniem, wodą, powietrzem i ziemią, z których składa się zarówno świat, jak i ludzki organizm. Stosowała proste leki roślinne z pospolitych ziół.

Z tekstów źródłowych przytoczonych w książce, zostały wybrane te fragmenty pism św. Hildegardy, które wydają się dzisiaj mieć znaczenie dla fizjoterapii, a więc obejmujące zagadnienia wodolecznictwa, różnych form ruchu, racjonalnego żywienia, ziołolecznictwa i działania porządkującego sposób życia.