W okresie międzywojennym rozpoczął działalność jako kompozytor, krytyk oraz literat; w 1932 opublikował pierwsze recenzje muzyczne w dwutygodniku „Echo Tygodnia”. W latach 1935-37 był sekretarzem redakcji „Muzyki Polskiej”, od 1935 publicystą i recenzentem muzycznych pism: „Pion”, „Bunt Młodych”, „Polityka” oraz „Zet”. Po powrocie z Paryża w kwietniu 1939 objął stanowisko kierownika muzycznego Rozgłośni „Warszawa II”.

Po wybuchu wojny brał udział w kampanii wrześniowej, okres okupacji spędził w Warszawie, działając jako pedagog, akompaniator oraz pracownik Wydziału Delegatury Rządu na Kraj. W 1942 r.

W latach 1[zasłonięte]945-19 (z przerwami w latach 1[zasłonięte]953-19, kiedy wydawanie pisma zawieszono, w latach 1[zasłonięte]968-19 w związku z cenzurą dotyczącą zakazu publikacji Kisielewskiego, w latach 1[zasłonięte]981-19, czyli w okresie stanu wojennego) był publicystą, felietonistą „Tygodnika Powszechnego”

W 1964 był jednym z sygnatariuszy Listu 34

Stefan Kisielewski skomponował wiele utworów muzycznych, utrzymanych w stylu XX-wiecznego neoklasycyzmu, za które był wielokrotnie nagradzany w kraju i za granicą. Był również autorem szeregu powieści, książek o muzyce, a także setek felietonów i publikacji politycznych, między innymi w czasopiśmie Res Publica Nowa.