PRZEWODNIK ZIOŁOLECZNICTWA LUDOWEGO

Wiadomości o leczniczych właściwościach roślin człowiek przekazywał z pokolenia na pokolenie, wzbogacając swą wiedzę z upływem czasu. Wspaniały rozwój badań nad lekami, notowany w ostatnich latach, nie wyeliminował surowca roślinnego z farmakologii. Nie zastąpiły go również liczne leki syntetyczne powstałe w laboratoriach chemicznych. W skład wielu produkowanych lekarstw w dalszym ciągu wchodzą rośliny wytwarzające silnie działające ciała czynne. Ziołolecznictwo ludowe pozostało skarbnicą wielowiekowych przekazów o leczniczym działaniu roślin. Współczesna medycyna przejęła z niego wiele ziół. Figurują one w oficjalnym lekospisie. W wielu przypadkach badania potwierdzają skuteczność ziół w leczeniu różnorakich schorzeń. Z surowców roślinnych wyizolowano wiele związków czynnych, a ponad 300 z nich znalazło stałe zastosowanie w lecznictwie. Przykładem takiego związku czynnego może być kwas askorbinowy czy salicylowy i jego pochodne. Są to najpowszechniej stosowane leki obecnie wytwarzane syntetycznie. Dzięki prowadzonym badaniom nad przydatnością nowych grup związków czynnych pochodzenia roślinnego zmienia się oblicze współczesnego ziołolecznictwa. Coraz częściej podstawą tworzenia leków są nowo odkryte w roślinach związki czynne, jak np. występujące powszechnie w przyrodzie bioflawonoidy, charakteryzujące się wielokierunkowym działaniem i w związku z tym możliwością szerokiego zastosowania leczniczego. Nie wszystkie jednak właściwości lecznicze roślin zostały przez nas poznane. Przed nauką stoją dalsze zadania. Jednym z nich jest gromadzenie wiadomości o stosowaniu roślin do celów terapeutycznych.