Klasyczna rozprawa Siantidewy, Bodhiczarjawatara, której tytuł tłumaczymy tutaj jako Przewodnik na ścieżce Bodhisattwy, jest najczęściej czytanym, cytowanym i praktykowanym tekstem całej indotybetańskiej tradycji buddyjskiej. Bu ston rin chen grub, słynny tybetański uczony z XIII w. n.e., napisał w swej Historii buddyzmu w Indiach i w Tybecie, że w ramach tradycji buddyjskiej w Indiach zachowała się setka komentarzy do Bodhiczarjawatara, choć tylko osiem z nich zostało przełożonych na tybetański. Jego Świątobliwość Dalajlama stwierdza, że Bodhiczarjawatara jest podstawowym źródłem dla większości tybetańskich pism buddyjskich dotyczących rozwijania altruizmu i Umysłu Przebudzenia, a w swym najnowszym rozległym dziele pod tytułem Świat buddyzmu tybetańskiego sam często powołuje się na ten tekst.

Fragmenty książki:

Oby ci, którzy mnie fałszywie oskarżają, którzy mnie krzywdzą i wyśmiewają, wszyscy dostąpili Przebudzenia.

Obym stał się obrońcą dla tych, którzy nie mają obrońców, przewodnikiem dla podróżników, łodzią, mostem, okrętem dla tych, którzy chcą się przedostać na drugi brzeg.

Obym stał się lampą dla potrzebujących światła, posłaniem dla zmęczonych i sługą dla wszystkich, którzy pragną służby.

Wszyscy, którzy są na tym świecie nieszczęśliwi, swoje nieszczęście zawdzięczają pragnieniu własnego szczęścia. Wszyscy, którzy są szczęśliwi na tym świecie, zawdzięczają swoje szczęście pragnieniu szczęścia dla innych.

Dość gadania! Zauważ różnicę między głupcem, który szuka własnej korzyści, a mędrcem, który pracuje dla pożytku innych.

Ten, kto nie wymienia własnego szczęścia na cierpienia innych, z pewnością nie osiągnie Stanu Buddy. Jak może odnaleźć szczęście, choćby w cyklu egzystencji?