PROJEKTOWANIE KONSTRUKCJI STALOWYCH WEDŁUG EUROKODÓW.  Podręcznik Inżyniera. 
Polskie Normy projektowania konstrukcji stalowych zostaną wycofane przez PKN z dniem 31 marca 2010 roku i zastąpione przez zestaw norm PN-EN 1993-1. Do ich stosowania jest także konieczna znajomość podstawowych postanowień, zawartych w normie oceny bezpieczeństwa konstrukcji budowlanych PN-EN 1990 i w normach obciążeń tych konstrukcji PN-EN 1991. Aby pomóc projektantom w prawidłowym posługiwaniu się tymi normami, kilka ośrodków akademickich rozpoczęło szkolenia projektantów. Także w miesięczniku „Inżynieria i Budownictwo" od roku ukazują się artykuły na temat wybranych zagadnień konstrukcyjnych, ilustrowane szczegółowymi przykładami obliczeń. Autorzy niniejszego opracowania przygotowują podręcznik projektowania konstrukcji stalowych według PN-EN 1993-1.
Biorąc pod uwagę potrzebę szybkiego udostępnienia tego podręcznika i uwzględniając sugestie przedsiębiorstw, a zwłaszcza firmy „Instal Białystok S.A." jako sponsora niniejszego opracowania, autorzy i Wydawca postanowili opublikować dotychczas opracowaną wersje podręcznika jako materiały szkoleniowe na prawach rękopisu, aby szybko udostępnić Użytkownikom wspomnianych norm kompendium, zawierające całościowe, najważniejsze informacje do projektowania podstawowych elementów konstrukcji stalowych zgodnie z PN-EN.
Jednocząca się gospodarczo od pięćdziesięciu lat Europa wkracza powoli w następny etap swojego rozwoju, dokonując ujednolicenia legislacyjnego o różnym charakterze. Mając przede wszystkim na względzie zmniejszenie ograniczeń we wzajemnym przenikaniu się produktów, wprowadza się regulacje prawne, które nie tylko ułatwiają handel, transformację technologii i techniki, przenoszenie się kapitału i zatrudnienia, lecz stymulują dalszy rozwój gospodarki już nie na poziomie poszczególnych państw, ale zjednoczonej gospodarki europejskiej we wszechstronnych jej aspektach ekonomicznych i socjalnych.
W interesującej nas problematyce budownictwa (w tym oczywiście także konstrukcji stalowych) podjęto szereg postanowień, których realizacja doprowadzi do wspólnie działającego rynku budowlanego, rozumianego jako oferowanie produktów i usług w ujednoliconej formie, akceptowanej zarówno przez odpowiednie do tego organizacje państwowe, jak też przedsiębiorstwa i osoby fizyczne, i nie wymagającej dodatkowych zabiegów formalnych, gdyż odbywającej się w ramach tej samej procedury prawnej.
W zakresie projektowania, które przecież musi najpierw zaistnieć, aby później powstał produkt, a nawet usługa i wreszcie ich fizyczna realizacja, najważniejszą rolę odgrywają normy projektowania, powiązane z normami warunków wykonania i odbioru tych produktów. Wspólne, podstawowe wymagania są niezbędne do prawidłowego i bezkolizyjnego funkcjonowania rynku budowlanego.
Europejski Komitet Normalizacji (CEN = Comite Europeen de Normalisation), praktycznie rzecz biorąc, w 1990 r. przejął działalność międzynarodową od wcześniejszych organizacji, takich jak ISO (International Standard Organization) lub ECCS (European Committee for Constructional Steelwork) i na potrzeby konstrukcji budowlanych przygotowuje szereg norm projektowania i wykonania, dotyczących przede wszystkim podstaw projektowania (EC), obciążeń (EC1), konstrukcji betonowych i żelbetowych (EC2), konstrukcji stalowych (EC3), konstrukcji zespolonych stalowo-betonowych (EC4), konstrukcji aluminiowych (EC9) i innych. Prace nad tymi normami, nazywanymi Eurokodami, trwają już od wielu lat, przy czym każdy z tych Eurokodów składa się zazwyczaj z wielu części, odnoszących się do podstawowych, wspólnych reguł oraz do zasad projektowania poszczególnych rodzajów konstrukcji (np. mostów, kominów, zbiorników, wież, masztów itp.). Wspólne przyjęcie poszczególnych Eurokodów i ich części pozostaje na różnym poziomie. CEN opublikował już [180] do [187]. Są to normy dotyczące podstaw projektowania i obciążeń. W chwili obecnej opublikowano z Eurokodu 3 jego części [188] do [198], dotyczące ogólnych zasad projektowania budynków o konstrukcjach stalowych, ich bezpieczeństwa pożarowego, projektowania węzłów, wytrzymałości pod obciążeniami powodującymi zmęczenie oraz doboru stali na konstrukcje.
Norma PN-EN 1993 powinna być stosowana wraz z normami: PN-EN 1990 - Podstawy projektowania konstrukcji, PN-EN 1991 - Oddziaływania na konstrukcje oraz z normami od PN-EN 1992 do PN-EN 1996, odnoszących się do projektowania konstrukcji budowlanych wykonanych z innych materiałów.
W niektórych krajach zostały już opublikowane poradniki, mające przygotować inżynierów do stosowania Eurokodu 3 (także innych) w okresie, który pozostał do wprowadzenia jej jako normy obowiązującej. Także uczelnie techniczne prowadzą zajęcia dla studentów i kursy podyplomowe dla inżynierów, aby zapoznać ich z normami i przygotować do stosowania. W Polsce taki poradnik został wydany przez Politechnikę Białostocką w roku 2003. Na uczelniach technicznych w Polsce, w niektórych wydziałach budowlanych, studenci również podlegają kształceniu zwykle w ramach przedmiotów fakultatywnych, wybieranych przez chętnych zapoznania się z nimi.
Trzeba przyznać, że sami pracownicy naukowo-dydaktyczni na ogół nie są admiratorami norm europejskich, przede wszystkim za jej formułowania zaleceń. Pamiętając, z jakimi zastrzeżeniami, niechęcią, a nawet kłopotami była przyjmowana edycja PN/B-03200 z roku 1990 w okresie jej dwuletniej karencji, można przypuszczać, że stosowanie w niedalekiej przyszłości Eurokodu 3 spowoduje reakcje wśród projektantów jeszcze bardziej nieprzychylne. Jedni, być może, będą przerażeni nowymi wymaganiami i zaleceniami, drudzy oszołomieni, że ich dotychczasowa praktyka (a raczej rutyna) staje się mniej przydatna, inni niespokojni ilością nowej pracy w niepewnych warunkach wydajności, zarobków i prawidłowego rozumienia nowej normy i wreszcie jeszcze inni koniecznością jej nauczenia się podczas wykonywania zawodu projektanta. Trzeba stwierdzić, że te wszystkie ewentualne zastrzeżenia, wątpliwości i kłopoty nie mają tak naprawdę realnych podstaw.
Studenci są w komfortowej sytuacji, gdyż zdobywają dopiero wiedzę, a rutyny jeszcze nie nabyli i jest im łatwo, na ile chcą, przyswoić nową porcję wiedzy. Jeżeli chodzi o inżynierów -praktyków, to znajdują się w sytuacji mniej dla nich przychylnej. Życie toczy się jednak ciągle wśród przemian i nie należy na nie narzekać, lecz za nimi podążać. Trzeba więc znów włożyć ; nieco wysiłku, jak zawsze, gdy chce się mieć w życiu sukcesy.
Tak naprawdę Eurokod 3 w jej częściach 1-1, 1-8 i 1-9 [188], [195], [196] nie wprowadza nadmiernie wielu zmian w stosunku do praktyki inżynierskiej, dotychczas ujmowanej normą PN-90/B-03200. Nowością dla inżynierów są natomiast postanowienia zawarte w częściach 1-2 oraz 1-10 [189], [197]. Podstawową różnicą jest sposób formułowania zaleceń (inny niż w polskiej normie) i inne oczekiwania, odnoszące się do projektanta przy korzystaniu przez niego z tych zaleceń, a wynikające głównie z odmiennego sposobu kształcenia inżynierów przez polskie uczelnie. Sama treść zaleceń jest w bardzo dużym obszarze zbliżona do postanowień, , zawartych w PN-90/B-03200, chociaż jest wiele zaleceń rozszerzających, nie zawsze łatwych do operowania nimi w praktyce inżynierskiej. To jednak, które z tych zaleceń będą honorowane przez projektanta, często zależy od jego wyboru. Aby jednak dokonać wyboru trzeba dodatkowej j wiedzy i umiejętności. I ich posiadanie jest zasadniczą trudnością w przyswojeniu PN-EN 1993-1 oraz w jej świadomym i prawidłowym stosowaniu.
Oddawana do rąk Czytelników książka nie jest bezpośrednim komentarzem do norm europejskich z 2008 roku. Autorzy sądzą, że taki komentarz nie sprzyjałby pokonywaniu zastrzeżeń, niechęci lub kłopotów, związanych ze stosowaniem norm europejskich. Przyjęto podejście takie, jakim j zwykle posługują się autorzy podręczników lub skryptów akademickich. W ciągu wiedzy stworzonej I przez minione pokolenia, po jej selekcji, umieszczają zalecenia, które są zawarte w aktualnie obowiązującej normie. Dotychczasowa wiedza i ostatnia norma narodowa są tłem do przedstawienia reguł zawartych w Eurokodzie.
Autorzy mają nadzieję, że przy takim podejściu nastąpi najprostsze i najłatwiejsze przyswojenie zaleceń przez inżynierów-praktyków. Na znanym tle, to co jest nowe, nie jest już tak trudne do przyswojenia i jest łatwe w stosowaniu. Takie podejście rodzi pewną niedogodność: Książka nie zawiera dosłownego podania wszystkich reguł nowej normy. Ale przecież żadna książka nie podaje normy in extenso.
Korzystanie z tej książki wymaga posiadania normy. Polski Komitet Normalizacyjny po przetłumaczeniu przyjął je jako PN-EN. Zarówno udostępniany Czytelnikowi przewodnik, jak też norma powinny być razem stosowane.

wydawnictwo: Polskie Wydawnictwo Techniczne PWT
ISBN: [zasłonięte]978-83615-08-8 

wydanie: 2013
format: 165x235 mm, str. 537, oprawa miękka