Wstęp
Procesy spalania są najstarszymi procesami technologicznymi w historii cywilizacji
- wywarty one niebagatelny wpływ na jej rozwój. Opanowanie tych procesów pozwoliło na doskonalenie i podnoszenie poziomu .życia człowieka, a z czasem spalanie jako takie stało się obiektem zainteresowania i analiz. Doprowadziło to do poszerzenia wiedzy na jego temat i to z punktu widzenia różnorodnych dyscyplin naukowych.
Niniejsze opracowanie jest zbiorem metod obliczeniowych procesów spalania wywodzących się z termodynamiki fenomenologicznej i przeznaczone jest nie tylko do celów ściśle dydaktycznych. Opracowanie to jest przede wszystkim pomyślane jako poradnik i przewodnik dla wszystkich, którzy w swojej pracy obliczają procesy spalania. a dla których zwykłe, stechiometryczne obliczenia okazują się niewystarczające, ponieważ nie uwzględniają innych niż CO2 i H2O produktów utleniania.
Metody stechiometryczne, zakładające spalanie zupełne przy nadmiarze powietrza wywodzą się z czasów, gdy jedynym i najdoskonalszym podręcznym przyrządem obliczeniowym był suwak logarytmiczny. Dzięki swej prostocie funkcjonują one we wszystkich podręcznikach termodynamiki i techniki cieplnej i przez to stwarzają wrażenie, że są to jedyne inżynierskie metody obliczania procesów spalania. Niejednokrotnie przekonał się o tym autor - zwrócenie uwagi na istnienie doskonalszych choć trochę bardziej złożonych metod obliczania wywoływało zawsze zainteresowanie u słuchaczy, szczególnie tych świadomych możliwości współczesnej podręcznej techniki obliczeniowej.
Rozwój podręcznej techniki obliczeniowej oraz rosnące wymagania dotyczące dokładności obliczeń poprzez uwzgędnianie innych niż CO2, H2O, O2 i N2 składników spalin, doprowadziły do powstania i rozwoju różnych metod bazujących częściowo lub też całkowicie na metodach termodynamiki reakcji chemicznych. Dostrzeżono to również przy opracowywaniu podręczników i poradników techniki cieplnej. W Polsce pierwszą taką jaskółką był wartościowy i prekursorski pod wieloma względami (m.in. odnośnie konwencji znaków algebraicznych pracy i depta) podręcznik E. Tuliszki pt. Termodynamika techniczna, a w ostatnim czasie podręcznik S. Wiśniewskiego pod takim samym tytułem (szczególnie wydanie drugie z 1987 roku).
