W południowoamerykańskiej dżungli partyzanci porywają amerykańskiego ministra. Na pomoc wezwany zostaje doborowy oddział. Okazuje się, że prawdziwym wrogiem nie są wcale partyzanci, z którymi komandosi szybko się rozprawiają, lecz grasujący w dżungli kosmiczny Obcy. Niewidzialny myśliwy rozpoczyna polowanie, systematycznie eliminując kolejnych członków oddziału, aż na placu boju pozostaje... wiadomo, Arnold Schwarzenegger. Predator to wzorcowy wręcz przykład kina akcji lat 80. Zdaje się, że dodawano wtedy coś do wody, albo powietrza, bo wszyscy hollywoodzcy scenarzyści wpadali na jeden i ten sam pomysł – akcja z elementami science fiction. Tak też zrealizowano Predatora – według formuły maksimum akcji, minimum sensu. Ale, że nie o sens tu chodzi, te leśne podchody ogląda się całkiem nieźle, bo sprawnie prowadzona fabuła toczy się wartko, a emocji też nie brakuje. Ba, dopatrywano się w Predatorze czegoś więcej niż zwykłego thrillera s.f., doszukując się w nim nawet swoistej metafory wojny wietnamskiej. Dla reżysera Johna McTiernana, późniejszego twórcy Szklanej pułapki i Polowania na Czerwony Październik, realizacja tego filmu okazała się kluczem do Hollywood. Natomiast Arnoldowi Schwarzeneggerowi potrzebny był wytrych, by po Terminatorze pokazać ludzką twarz. Udało się, bo Arniemu dostaje się jak nigdy. A mogło mu się dostać od samego Jeana Claude’a Van Damme’a, któremu za uganianie się w dziwacznym kostiumie zapłacono marne grosze, a w dodatku w ostatecznej wersji w ogóle wycięto z filmu.

OPAKOWANIE SLIM