Pozostać sobą w Polsce Ludowej. Życie w cieniu podejrzeń

"Wspomnienia te zaczynam pisać 3 stycznia 2005 roku. W dniu tym kończę 88 lat. To dosyć późny wiek dla podejmowania takiego przedsięwzięcia, może nawet zbyt późny, bo muszę się przecież liczyć z zawodnością mojej pamięci, a do tego dochodzi niepewność, czy Boża Opatrzność pozwoli mi spisywanie tych wspomnień dokończyć. Z zamiarem takim nosiłem się już od dłuższego czasu. Jednak w ciągu osiemnastu lat, które upłynęły od mojego przejścia na emeryturę i zakończenia pracy akademickiej na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu, byłem zbyt zaangażowany w różne prace związane z moimi prawniczymi specjalnościami (prawem morskim, ubezpieczeniowym, atomowym), abym mógł pozwolić sobie na komfort spokojnego cofnięcia się myślami w dosyć odległą przeszłość. Odczuwałem jednak, i to coraz silniej, tego rodzaju wewnętrzną potrzebę i dłużej nie chciałem zwlekać. Rzeczywistość Polski Ludowej, tej karykatury suwerennego państwa, wymaga udokumentowania, a to najlepiej mogą uczynić ci, którzy tej rzeczywistości na własnej skórze doświadczyli. Suma osobistych jednostkowych doświadczeń może dać pewien obraz całości."

Wspomnienia prof. Jana Łopuskiego, żołnierza Września 39, uczestnika konspiracji, wywiezionego w 1945 r. do ZSRR. Po wojnie skończył studia prawnicze, zajmował się prawem morskim, był dziekanem prawa Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu.