Rozwinięcie koncepcji `słabego myślenia`, wedle której współczesność jest naznaczona nihilizmem, oznaczającym erozję zasadniczych założeń naszej kultury, takich jak rzeczywistość, podmiot, bycie, władza etc. Konsekwencje tego rozmycia można zauważyć na wielu obszarach - w etyce, w polityce w nauce oraz przede wszystkim w sztuce, zajmującej miejsce wcześniej zajmowane przez religię: Jeśli sztuka może odzyskać własną istotę uświadamiając sobie swój status zsekularyzowanej religii, to religia powinna w tym właśnie znaleźć impuls do myślenia o sobie w terminach mniej dogmatycznych i dyscyplinarnych, a bardziej estetycznych, bardziej dostosowanych do tego trzeciego wieku, wieku ducha (...). Znajdujemy się jeszcze w tym punkcie i nie ma żadnego powodu, żeby się tego wstydzić. Z założeń autora wyłania się nowy horyzont tego, co możemy czuć, wiedzieć i na co możemy mieć nadzieję, zaś centralną rolę odgrywa tu interpretacja.