Powstanie Tupaka Amaru II było wielkim zrywem antykolonialnym, który ogarnął w latach 1[zasłonięte]780-17 olbrzymie obszary kontynentu południowoamerykańskiego, od dzisiejszej Kolumbii po tereny współczesnej Argentyny. Dla większości zbuntowanych Indian wrogiem był każdy, kto nosił się z hiszpańska albo nie mówił językiem ajmara lub keczua. Indiańskiemu barbarzyństwu dorównywały okrucieństwa Hiszpanów. Wieszanie jeńców, kara garoty i rozrywanie końmi skazańców stały się normalną praktyką sił pacyfikujących powstanie. Męczeńska śmierć Tupaka Amaru i zagrożenie, jakim dla panowania Hiszpanii w Ameryce był wielki ruch tupakamarystowski, sprawiły, że postać legendarnego przywódcy urosła do rangi jednego z największych bohaterów latynoamerykańskich, orędownika sprawiedliwości społecznej, indiańskiego mesjasza, prekursora dziewiętnastowiecznych ruchów rewolucyjnych w tej części świata i symbolicznego patrona współczesnych rebeliantów peruwiańskich.