Ta poruszająca, szokująca i pięknie napisana książka z pewnością wejdzie do kanonu klasyki, jako fundamentalne dzieło na temat depresji, stresu i naszego stylu życia. Solomon opowiada o swoim życiu widzianym własnymi oczami, ale pokazuje też punkt widzenia ludzi wokół niego. Podobnie jak John Gunther w Death Be Not Proud oraz Primo Levi w The Periodic Table, Andrew Slomon opisuje swoje bolesne przeżycia w błyskotliwych i przerażających słowach. Nie poprzestaje na tym. Pokazuje też cierpienia tych, których życie zniszczyła depresja, i którzy żyją w różnych kulturach i społeczeństwach. Stawiając pytania dotyczące natury tej choroby, odkrywa jej historyczne, społeczne, biologiczne, chemiczne i medyczne implikacje. Oprowadza nas po szpitalach psychiatrycznych, w których część ze wspomnianych ludzi spędziła dziesiątki lat. Przedstawia laboratoria, w których naukowcy poszukują nowych sposobów obrazowania mózgu. Ujawnia cierpienia ludzi biednych, borykających się z życiem i uginających pod jego ciężarem, zarówno w mieście, jak i na wsi. Rozmawia z uzdrowicielami, zastanawia się nad siłą sugestii i podróżuje po całym świecie w poszukiwaniu mądrości. Solomon odwołuje się praktyk medycznych starożytnej Grecji, gdzie Hipokrates przepowiedział rewolucję antydepresyjną i zastanawia się, jak chrześcijaństwo wpłynęło na naszą postawę wobec choroby. Wnikliwie przygląda się stosowanym dzisiaj lekom oraz radykalnym środkom, takim jak elektrowstrząsy i operacje mózgu. Co najważniejsze, bada rolę, jaką odgrywa siła woli oraz miłość w procesie leczenia. Dla Solomona spojrzenie na depresję i na otaczające ją emocje wiąże się z refleksją, co to znaczy być sobą i być człowiekiem.