Herman Lieberman (ur. 3 stycznia 1870 w Drohobyczu - zm. 21 października 1941 w Londynie), adwokat, działacz socjalistyczny i parlamentarny, publicysta, poseł PPS-u.

Do 1919 był członkiem Polskiej Partii Socjalno-Demokratycznej (PPSD), później jeden z przywódców Polskiej Partii Socjalistycznej. W 1907 i 1911 dwukrotnie wybierany do austro-węgierskiej Rady Państwa w Wiedniu. W latach 1[zasłonięte]907-19 i 1[zasłonięte]917-19 był posłem do parlamentu Austro-Węgier.

W czasie I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich. Po kryzysie przysięgowym w 1917 był obrońcą legionistów, oskarżonych o zdradę stanu. W styczniu 1919 został posłem na Sejm Ustawodawczy. Brał udział w przygotowaniu i uchwaleniu konstytucji marcowej w 1921. W latach 1[zasłonięte]920-19 był członkiem Rady Naczelnej PPS, 1[zasłonięte]931-19 wiceprzewodniczącym Centralnego Komitetu Wykonawczego PPS.

Po przewrocie majowym w 1926 stał się przeciwnikiem sanacji. We wrześniu 1930 wraz z grupą posłów opozycyjnych został osadzony w twierdzy w Brześciu, skazany w tzw. procesie brzeskim, zmuszony był opuścić kraj i udał się do Francji. Tam założył Ligę Obrony Praw Człowieka i Obywatela.

Po wybuchu II wojny światowej był bliskim współpracownikiem generała Władysława Sikorskiego. Został jednym z trzech wiceprezesów I Rady Narodowej Rzeczypospolitej Polskiej, emigracyjnego parlamentu polskiego, utworzonego w Paryżu. Od 3 września do 20 października 1941 był ministrem sprawiedliwości w trzecim rządzie Władysława Sikorskiego.

Odznaczony Krzyżem Walecznych, pośmiertnie Kawaler Orderu Orła Białego (1941).

Stron 258, WL