Populizm przez długi czas traktowano w Europie jak politycznyfolklor, który z poważną polityką ma niewiele wspólnego.Panowała powszechna opinia, że pojawia się on w państwachniestabilnych, niedojrzałych, dysfunkcyjnych, pogrążonych w kryzysie,a omija dojrzałe i skonsolidowane demokracje. Te zaś miały siębronić przed populistycznym ukąszeniem siłą swoich instytucji,tradycji i kultury politycznej. Kiedy jednak badania opinii publiczneji wyniki wyborów pokazały, że populistyczni liderzy i ich ugrupowaniaprzestają być marginesem polityki, a niemałe poparcie udzielaneim przy urnach wyborczych nie jest jednorazowym kaprysemelektoratu, wtedy politolodzy, socjolodzy i psycholodzy społeczniz zatroskaniem pochylili się nad kondycją europejskiego elektoratu,partii politycznych, zmianami w systemach wartości, uznając, że populizmstaje się trwałym elementem systemów demokratycznych.