Humaniści z kultury popularnej uczynili szczególny przedmiot: obserwacji, naukowych rozbiorów i uczonych komentarzy. Pisząc o niej gubią często niezbędny w poznaniu dystans, a robią to zapewne z kilku powodów. W sposób nieunikniony uczestnicząc w popkulturze, czują się tak samo nią osaczeni i zdesperowani używają swych kompetencji, by przestrzegać, grozić, przekonywać. Jednocześnie jednak - jako uczeni właśnie - analizując i interpretując płytkie dzieła-towary na masowym rynku, mogą użyć swej erudycji, błyskotliwości, by odnajdywać w nich ukryte głębie, których ani twórcy, ani odbiorcy, nie mogliby nawet przeczuwać. Zwyczajnie lubiąc i odnajdując przyjemność w pewnych dziełkach kultury popularnej, ale nie mając odwagi się do tego przyznać, wykorzystują naukowy sztafaż, by tę fascynację jakoś wytłumaczyć.