Książka adresowana jest przede wszystkim do językoznawców diachronistów. W procesie badawczym wykorzystałam tradycyjną metodę filologiczną, przedstawiając opis języka zabytku według klasycznego schematu — od fonetyki do składni i słownictwa. Analizie poddana została również warstwa graficzna druku, co stanowi uzupełnienie opisu w wypadku tekstów dawnych. Utwór jest podręcznikiem do nauki łaciny, a jego warstwa obcojęzyczna bazuje na fragmentach z komedii Terencjusza, mój opis wzbogaciłam zatem o analizę warsztatu translatorskiego Mateusza z Kęt. Język Rozmówek(tak nazywam w skrócie utwór) jest staranny ze względu na dydaktyczne przeznaczenie książki. Mamy więc przed sobą przykład polszczyzny, jaką posługiwał się XVI-wieczny bakałarz, taką jej odmianę, którą po wiekach nazwiemy normatywną.